Modi Ephraim klaagt over sancties Nederland – schaamteloze poging om Israël buiten schot te houden

Volgens Ephraim “vergeet het kabinet hoe deze oorlog is begonnen” en “wordt Israël gestraft terwijl het juist humanitaire stappen zou nemen.” En het wordt nog venijniger: hij beweert dat de sancties tegen Israël “de haat tegen Joden” zouden aanwakkeren in Nederland.

Sorry meneer Ephraim, maar dat is niet alleen beledigend richting de Nederlandse samenleving, het is ook gewoon totaal ongepast.

Het verwijt van antisemitisme als reactie op terechte politieke kritiek is een beproefde tactiek van Israëlische diplomaten. En het is een tactiek die steeds minder serieus genomen wordt. Waarom? Omdat het verschil tussen kritiek op het beleid van de staat Israël en haat tegen Joden als mensen levensgroot is – en dat snapt ook iedereen.

Nederland legt sancties op omdat Israël, ondanks internationale oproepen, keihard doorgaat met het bombarderen van burgerdoelen, het blokkeren van hulpgoederen en het volledig negeren van het internationaal humanitair recht. Dat heeft niets te maken met antisemitisme, en alles met mensenrechten en internationale verantwoordelijkheid.

De suggestie dat Nederland als “vriend” van Israël geen maatregelen mag nemen tegen het land, is op zichzelf al buitengewoon arrogant. Vrienden wijzen elkaar ook terecht wanneer ze over grenzen gaan. Sterker nog: dát is pas volwassen diplomatie.

Maar dat begrijpt ambassadeur Ephraim niet. Of wil het niet begrijpen. In zijn ogen is elke kritiek op Israël een aanval op zijn land, op zijn volk, op zijn bestaan. Dat is een gevaarlijk simplistische visie – en één die in een democratische rechtsstaat als Nederland volstrekt onacceptabel is.

De Nederlandse overheid heeft alle recht – en zelfs de morele plicht – om in te grijpen wanneer een bondgenoot zich schuldig maakt aan langdurige mensenrechtenschendingen. Of dat nu gaat om Rusland, China, of ja – ook Israël.

De bewering van Ephraim dat “de obsessie en haat tegen Israël” leidt tot “ongekende niveaus van antisemitisme” in Nederland is ronduit manipulatief. Natuurlijk is er reden tot zorg over toenemende Jodenhaat – daar moeten we hard tegen optreden. Maar die komt níet van diplomatieke maatregelen tegen een staat vanwege oorlogshandelingen. Die komt van extremisten die elk conflict misbruiken voor haat. En die moeten keihard aangepakt worden – zonder dat Israël zich daar politiek achter kan verschuilen.

Het werkelijk perverse van de uitlatingen van Ephraim is dat hij die nuance bewust ondermijnt. Want in zijn wereld is elke sanctie tegen zijn regering een uiting van “haat tegen Joden”. Maar dat is niet alleen onjuist – het is ook beledigend voor échte slachtoffers van antisemitisme.

De vraag is: hoe lang laat Nederland dit nog toe? Hoe lang blijft de Israëlische ambassadeur ongestraft met modder gooien richting een parlementair gekozen regering? Het is hoog tijd dat Den Haag de diplomatieke handschoen oppakt en klip en klaar stelt: wij laten ons niet chanteren met antisemitismebeschuldigingen omdat we mensenrechten serieus nemen.

Ambassadeurs horen diplomatiek te zijn. Niet politiek activistisch. En al helemaal niet beschuldigend richting het land waar ze gast zijn.