Jan Dijkgraaf blij met Keijzer: Mona geeft Kamer én eigen partij lik op stuk

En wat voor briefje. Dijkgraaf – columnist, polemist en altijd recht voor z’n raap – schreef aan Mona: “Gelukkig was er nog één minister van de coalitiepartijen niet bevangen door het deugvirus: jij.” En hij heeft volkomen gelijk. Terwijl Volt en de VVD – inclusief kast-D66’ers zoals Van Campen – een motie indienden waarin deelname aan een Pride in Hongarije werd geëist, bleef Mona nuchter. Standvastig. Principieel.

Mona Keijzer gaf bij de NOS glashelder antwoord op de vraag of ze op 28 juni naar Boedapest afreist om daar te "deugen" namens het kabinet: “Nee. Om te beginnen ga ik over mijn eigen tijd. Daarbij vind ik het altijd vrij bijzonder om je zo te manifesteren in een andere stad in een ander land.”

Wat volgde, was een meesterlijke toevoeging: “Ben ik tegen Pride? Nee hoor, ik stond járen geleden al op een CDA-boot in de grachten van Amsterdam.”

Bam. Bam. Bam.

Zoals Jan Dijkgraaf het schreef: dáár keren hoop en optimisme nog een beetje terug. Want waar de Tweede Kamer zich steeds vaker laat meesleuren door internationale morele zelfverheffing, doet Mona iets revolutionairs: ze denkt zelf na. Ze houdt zich bij haar taak. En ze weigert om belastinggeld, politieke autoriteit en Nederlandse geloofwaardigheid in te zetten voor een internationale politieke demonstratie.

Wat de zaak nog schrijnender maakt, is dat de BBB-fractie in de Tweede Kamer wél meeging in deze onzinnige motie. Terwijl de partij groot geworden is met de belofte van nuchter boerenverstand en gezond patriottisme, stemden ze gewoon mee met de globalistische obsessie om Nederland tot morele politieagent van Europa te maken.

Voor BBB-stemmers moet dat als een klap in het gezicht voelen. Gelukkig zit er nog één iemand namens die partij in het kabinet die wél weet waarvoor ze staat. En dat is Mona. De enige met ruggengraat.

Laten we even eerlijk zijn: niemand in Nederland zit te wachten op een minister die met een regenboogvlag op de Dam van Boedapest gaat staan zwaaien. Zeker niet in een tijd waarin mensen geen huis kunnen vinden, de zorg kraakt, en het immigratiesysteem op instorten staat.

Deugpolitiek is luxe-politiek. En die luxe kunnen we ons niet permitteren zolang er hier nog duizenden Nederlanders zijn die geen woning hebben, geen huisarts kunnen vinden, of wachten op een operatie.

Wat Mona Keijzer liet zien, is dat fatsoen en principes prima samengaan met gezond verstand. Je kunt prima voor homorechten zijn – zonder dat je jezelf laat gebruiken als ideologisch uithangbord van een Tweede Kamer die totaal losgezongen is van haar eigen land.

Het is geen toeval dat het Briefje van Jan juist haar zo stevig verdedigt. Dijkgraaf is geen softie, geen salonconservatief, geen meeloper. Als hij zijn zegen geeft, is dat omdat er écht iets goeds gebeurt. En in dit geval is dat ook zo. Mona Keijzer doet waar veel anderen in dit kabinet niet toe in staat blijken: nee zeggen tegen morele chantage – ook als die van de eigen Kamer komt.