Jesse Klaver speelt weer de morele dominee: “Eerlijkheid in de politiek!” - uit de mond van de grootste scheldvent van Den Haag

Dat uitgerekend Klaver - de man die de afgelopen jaren met alle winden meewaaide, de ene dag radicaal links speelde en de andere dag salonfähig werd bij de elite - anderen de maat neemt over eerlijkheid, is een gotspe van de eerste orde.

Klaver verwijt Jetten en Yesilgöz oneerlijkheid over bezuinigingen op de zorg. Maar wie was het ook alweer die de miljarden verslindende klimaatplannen van D66 en GroenLinks door de strot van Nederland probeerde te duwen, terwijl de zorg wél onder druk stond? Wie steunde kabinetten die miljarden weggaven aan klimaatfondsen, migratieopvang en ontwikkelingshulp, maar weigerde structureel te investeren in verpleegkundigen en verpleeghuizen?

Precies. Jesse Klaver.

Deze man stond vooraan toen het kartel besloot de klimaatdoelen boven de zorg te stellen. En nu doet hij alsof hij opeens wakker is geworden - alsof hij, uitgerekend híj, de waarheid in pacht heeft.

Het is dezelfde hypocrisie die GroenLinks-PvdA inmiddels kenmerkt: de vinger heffen naar anderen, maar zelf de realiteit negeren.

Laten we niet vergeten: GroenLinks en de PvdA steunden jarenlang begrotingen waarin de zorg structureel werd uitgeknepen. Onder het mom van “efficiëntie” verdwenen duizenden bedden, verdween personeel, en werden ziekenhuizen opgeslokt door fusies.

Waar was Jesse Klaver toen? Waar was zijn morele verontwaardiging toen zijn eigen partijgenoten in Brussel en Den Haag de zorg kapot bureaucratiseerden met Europese regelgeving en klimaatprioriteiten?

Klaver stond te klappen. Hij stond met de groene vlag te zwaaien. En hij noemde dat “vooruitgang”.

“Juist nu het vertrouwen in de politiek lager is dan ooit, mag je van politici beter verwachten,” schreef Klaver.

Dat is waar - maar dat geldt dus óók voor hemzelf. Hij is een van de hoofdverantwoordelijken voor dat vertrouwensverlies. GroenLinks-PvdA is de belichaming van het politieke dedain: een club die zegt op te komen voor de gewone man, maar beleid steunt dat de werkende Nederlander uitknijpt met belastingen, klimaatkosten en migratiechaos.

En toch speelt Klaver telkens weer de rol van de morele dominee. Hij preekt over “eerlijkheid” terwijl zijn hele politieke carrière gebouwd is op imago, framing en zelfverheffing.

Steeds meer Nederlanders zien het patroon: linkse politici die zichzelf presenteren als moreel zuiver, maar in werkelijkheid hypocriete meedrijvers zijn op de golf van globalistische machtspolitiek.

Ze praten over “de waarheid”, maar verzwijgen de eigen verantwoordelijkheid voor het wantrouwen dat ze zelf hebben gecreëerd. Ze doen alsof ze vechten voor de zwakkeren, maar zorgen er met hun beleid juist voor dat de middenklasse het zwaarst wordt geraakt.

Jesse Klaver is daar het schoolvoorbeeld van. Een man van woorden, niet van daden. Een politicus die liever preekt dan luistert.

Klaver heeft gelijk dat de politiek eerlijker moet zijn. Maar laat hij dan beginnen bij zichzelf. Laat hij erkennen dat zijn eigen partij medeverantwoordelijk is voor de staat van de zorg, voor het wantrouwen, en voor het eindeloze moralisme dat Nederland ziek maakt.

Tot die tijd geldt maar één ding: wie met de vinger wijst, mag eerst in de spiegel kijken.

En dat beeld zal Jesse Klaver niet bevallen.