Jonge politici overschatten hun rol in formatieonderhandelingen door eisen op tafel te leggen: PJO's zijn te veel in zichzelf gaan geloven

Nu willen deze overijverige jongeren, van GroenLinks tot de SGP, een vinger in de pap bij de formatie. Ze hebben zelfs de moeite genomen om een brief te schrijven aan de informateur, met de veronderstelling dat hun stem essentieel is. Hun eisen? Een groene agenda, aanpak van de woningnood, en betere zorg, om er maar een paar te noemen. En natuurlijk, zoals het echte groen-linkse jongeren betaamt, moet de vervuiler betalen. Lees de hardwerkende Nederlander die al weinig geld overhoudt door de hoge lasten door bijvoorbeeld hoge belastingen en dure boodschappen.  

Maar laten we even realistisch zijn: terwijl deze jongerenclubs druk bezig zijn met het spelen van kleine politici, lijken ze te vergeten dat er grotere vissen te vangen zijn. Hun eisenlijstje klinkt meer als een utopisch droomboek dan een haalbare politieke agenda. Wat Nederland écht nodig heeft – minder asielmigratie, meer woningen, betere zorg, en een halt toeroepen aan de opmars van antisemitisme en de woke-cultuur – wordt handig omzeild of zelfs genegeerd.

Het is natuurlijk fantastisch dat jongeren betrokken willen zijn bij de politiek, maar de manier waarop deze PJO's zichzelf opblazen tot quasi-onderhandelaars is ronduit komisch. Ze lijken te denken dat hun handtekening onder een brief de koers van de formatie zal bepalen.

Deze PJO's zijn te veel in zichzelf gaan geloven. Een beetje nederigheid zou deze jonge politici sieren. De realiteit is dat de grote beslissingen worden genomen door degenen die daadwerkelijk verkozen zijn om ons land te leiden. Deze jongerenclubs zouden er goed aan doen om hun rol niet te overschatten en te beseffen dat hun plek aan de zijlijn is, waar ze kunnen leren, observeren en zich voorbereiden op de dag dat ze misschien zelf aan de onderhandelingstafel zitten. Tot die tijd: leuk geprobeerd, jongens en meisjes, maar de grote mensen zijn nu aan het werk.