Kabinet haalt Palestijnse kinderen uit Gaza naar Nederland voor behandeling - Nederlanders vragen: waarom hier?

Het ziekenhuis wil niets kwijt over de identiteit van de kinderen, of over de duur van hun verblijf. Het ministerie van Buitenlandse Zaken bevestigt dat er nog “enkele” andere kinderen uit Gaza naar Nederland zullen worden gehaald. Hoeveel precies, of onder welke omstandigheden, blijft onduidelijk.

Wat wel duidelijk is: terwijl Nederlandse patiënten soms maanden moeten wachten op een afspraak, haalt het kabinet opnieuw mensen van buiten binnen - dit keer onder het mom van medische noodhulp.

Niemand gunt zieke kinderen hun behandeling niet. Natuurlijk niet. Maar de vraag die steeds meer Nederlanders stellen is: waarom in vredesnaam hier? Waarom kiest het kabinet ervoor om patiënten uit een oorlogsgebied naar Nederland te halen, terwijl duizenden Nederlandse kinderen met kanker hier óók vechten voor hun leven - in een zorgsysteem dat piept en kraakt?

De wachtlijsten in de jeugdzorg lopen op, ziekenhuizen kampen met personeelstekorten, en duizenden mensen krijgen hun operatie uitgesteld. Toch is er blijkbaar wél ruimte, geld en begeleiding beschikbaar voor buitenlandse patiënten. Dat zegt iets over de morele verwarring van dit kabinet: het speelt wereldredder, terwijl het eigen land afbrokkelt.

Deze beslissing past in een patroon. Het kabinet wil morele punten scoren op het wereldtoneel: “Kijk ons eens humaan zijn.” Ondertussen wordt de realiteit in eigen land genegeerd. Hetzelfde kabinet dat nu “kankerpatiëntjes uit Gaza” verwelkomt, laat Nederlandse gezinnen in energiearmoede zitten, bezuinigt op ouderenzorg en laat ziekenhuizen sluiten in de regio.

Het morele theater is duidelijk: men wil laten zien dat Nederland een “baken van menselijkheid” is. Maar het is selectieve menselijkheid - want waar was die empathie toen eigen ouderen tijdens corona maandenlang opgesloten zaten zonder bezoek? Waar is die betrokkenheid bij de duizenden Nederlanders die hun medicijnen niet meer kunnen betalen?

Politiek Den Haag speelt graag de reddende engel, zolang het maar over anderen gaat.

D66 en GroenLinks-PvdA juichen deze “humanitaire daad” uiteraard toe. De rest van het kartel zwijgt, bang om als “onmenselijk” te worden weggezet. Ondertussen groeit de frustratie onder gewone Nederlanders. Want men ziet hoe eigen prioriteiten verdwijnen in de mist van Haagse hypocrisie.

De politiek maakt zichzelf wijs dat dit soort symbolische gebaren laten zien dat Nederland “goed” is. In werkelijkheid laten ze zien dat Nederland zijn eigen burgers in de steek laat.

Niemand betwist dat zieke kinderen hulp verdienen. Maar Nederland kan niet de ziekenboeg van de wereld worden. We kunnen niet alles, niet iedereen, niet overal.

Het is tijd dat Den Haag zijn prioriteiten hervindt. Eerst zorgen voor onze eigen mensen, onze eigen zorg, onze eigen kinderen. Dát is ware menselijkheid.

Maar onder een kabinet dat luistert naar Brussel, naar NGO’s en straks mogelijk naar Timmermans, lijkt dat besef totaal verdwenen. En precies daarom groeit de woede in het land.

Nederland wil weer een regering die luistert - niet naar de wereld, maar naar het volk.