Kamer ruziët over Gaza – kabinet blijft laf en verdeeld

De oppositie – GroenLinks-PvdA, D66, SP, Denk, Volt en de Partij voor de Dieren (en ook FVD!) – zette de toon: genoeg mooie woorden, tijd voor actie. Zij eisen een volledig wapenembargo, harde sancties tegen Israëlische leiders en desnoods een eenzijdig Nederlands handelsverbod. Ze verwijzen naar rapporten die stellen dat Nederland volgens internationaal recht verplicht is om genocide te helpen voorkomen.

Denk-leider Van Baarle vergeleek Netanyahu zelfs met “de Hitler van de 21e eeuw” en noemde het huidige kabinetsbeleid een “ambtsmisdrijf” omdat het wegkijkt van wat hij als genocide beschouwt. SP-Kamerlid Dobbe was al even fel: beperkte maatregelen zijn medeplichtigheid.

Demissionair minister Veldkamp probeerde de angel uit het debat te halen met een riedel over “de dingen die Nederland al doet”: een inreisverbod voor twee Israëlische ministers en een lichte beperking op wapenexporten. Maar zelfs hij gaf toe: echte druk op Israël komt er pas als Europa én de VS gezamenlijk optreden.

Met andere woorden: Den Haag verschuilt zich achter Brussel en Washington. Zolang die geen gezamenlijk pakket op tafel leggen, blijft Nederland hangen in symbolische gebaren die in Jeruzalem geen enkele indruk maken.

De coalitiepartijen VVD, SGP en ChristenUnie houden de lijn: geen eenzijdige stappen, alles moet via Europa. VVD’er Van der Burg noemde Israël “een belangrijke geopolitieke partner” en waarschuwde dat strenge sancties ook de veiligheid van Israël zelf zouden raken. Hij bagatelliseerde zelfs het effect van Nederlandse moties: “Er is geen motie-Dobbe die ervoor zorgt dat er vanavond vrachtwagens Gaza binnenrijden.”

Met andere woorden: we doen niets, want het zou toch geen zin hebben. Het is een schoolvoorbeeld van politieke luiheid en morele lafheid.

Een voorstel om Palestina officieel te erkennen kreeg steun van onder meer GroenLinks-PvdA, SP en Volt, en zelfs voorwaardelijke steun van het CDA – een primeur. Maar ook dit plan haalde geen meerderheid. De symboliek van erkenning zou volgens voorstanders kunnen bijdragen aan een basis voor vrede, maar voor de coalitie is het blijkbaar makkelijker om alles te laten zoals het is.

Het debat liet precies zien waarom Nederland internationaal zo weinig gewicht in de schaal legt: we praten, veroordelen, houden emotionele speeches – en doen vervolgens niets dat werkelijk pijn doet bij de partij die we willen beïnvloeden.

Zolang het kabinet zich blijft verschuilen achter “Europese eensgezindheid” en niet bereid is zélf verantwoordelijkheid te nemen, blijft Nederland toekijken. De hongersnood gaat door, de bommen vallen, en de Kamer kan straks terugkijken op een zomer vol mooie woorden – en nul resultaat.