Lidewij de Vos fileert kabinet: “Nederland is het braafste jongetje van de klas - ten koste van ons eigen land”

Ze vroeg rechtstreeks aan premier Dick Schoof waarom Nederland zich wél aan elk migratieakkoord houdt, terwijl andere EU-landen zoals Hongarije, Italië en Griekenland dat simpelweg niet doen. “Waarom zetten we niet eindelijk het Nederlandse belang op de eerste plaats?”, vroeg De Vos. Een vraag die in Den Haag voelt als heiligschennis - maar die precies raakt aan het hart van het probleem.

Want waar Hongarije zijn grenzen verdedigt, en Italië en Griekenland simpelweg weigeren om Brussel te gehoorzamen, stort Nederland zichzelf nog dieper in de migratiecrisis.

In de woorden van De Vos:

Dat is de harde waarheid. Nederland volgt elk EU-beleid tot in de komma: opvangquota, herverdelingsprogramma’s, gezinsherenigingen, opvangcentra - alles volgens de Brusselse richtlijnen. En wat levert het op? Nog meer instroom, nog meer druk op woningen, zorg, veiligheid en onderwijs.

Intussen kijken landen als Hongarije en Polen naar hun eigen volk en zeggen: “Wij beslissen zelf wie ons land binnenkomt.” Daarvoor krijgen ze boetes van Brussel - maar ze behouden wel controle.

Nederland kiest daarentegen voor gehoorzaamheid. Omdat Den Haag liever applaus krijgt in Brussel dan vertrouwen van het eigen volk.

Premier Dick Schoof reageerde zoals we van hem kennen: koel, bureaucratisch, en met de voorspelbare boodschap dat Nederland zich “aan de afspraken moet houden.” Geen visie, geen ruggengraat, alleen slaafse loyaliteit aan Brussel.

En dat is precies het probleem. Nederland wordt bestuurd door managers, niet door leiders. Door mensen die problemen willen “beheersen”, niet oplossen. Die liever een brief naar Brussel sturen dan hun eigen grenzen verdedigen.

Lidewij de Vos raakte dus een zenuw. Want met één simpele vraag ontmaskerde ze een hele politieke cultuur: de angst om op te komen voor Nederland zelf.

Het EU-migratiebeleid is een ramp. Het dwingt lidstaten tot het opnemen van migranten die elders binnenkwamen, het straf­t landen die hun grenzen bewaken, en beloont landen die zich overgeven aan het systeem.

Nederland staat bovenaan die laatste lijst. Het is de modelleerling, de staat die altijd “ja” zegt, die zijn eigen volk vertelt dat het niet anders kan.

Maar De Vos heeft gelijk: Het kan wél anders. Hongarije bewijst het. Italië bewijst het. Zelfs Duitsland begint te morren.

Alleen Den Haag blijft zich vastklampen aan de illusie dat gehoorzaamheid deugd is. Terwijl het in werkelijkheid zelfverloochening is.

Wat Lidewij de Vos zei, klinkt misschien vanzelfsprekend voor gewone Nederlanders, maar in de context van Den Haag is het revolutionair. Want ze doorbreekt de hypocrisie van een politieke klasse die jarenlang riep dat “we er samen uitkomen” binnen de EU, terwijl het land intussen overspoeld raakt door asielzoekers, regels en kosten.

De Vos laat zien dat er nog steeds politici zijn die durven denken buiten het kartel, die begrijpen dat Nederland geen provincie van Brussel is, maar een zelfstandig land met eigen belangen en grenzen.

En dat maakt haar woorden des te krachtiger. Eindelijk iemand die niet wegkijkt, niet mompelt over “verplichtingen”, maar gewoon zegt wat er gezegd moet worden: Nederland moet opkomen voor zichzelf.

De vraag van Lidewij de Vos - “Waarom kunnen we niet gewoon het Nederlandse belang vooropstellen?” - is de vraag die de hele Haagse politiek in verlegenheid brengt. Omdat ze het antwoord kennen, maar niet durven geven: ze wíllen het niet.

Ze willen liever een lintje van Brussel dan steun van hun eigen bevolking. Ze willen liever applaus in Straatsburg dan veiligheid in Ter Apel. Ze willen liever regels volgen dan verantwoordelijkheid nemen.

En dus is Nederland het braafste jongetje van de klas - maar wel het jongetje dat zijn toekomst weggeeft.