Marjolein Faber faalde als asielminister: grote woorden, nul resultaten

Maar wat was er na elf maanden ministerschap terechtgekomen van die beloften? Helemaal niets. Ja, ze had te maken met sabotage van NSC en bureaucratische weerstand. Maar de harde waarheid is: Faber heeft het zelf ook laten liggen.

In haar nieuwe boek Mij krijgen ze niet klein presenteert Faber zichzelf als slachtoffer van een “haatmachine van ongekende proporties.” Ze zegt belachelijk gemaakt en gedemoniseerd te zijn. Dat zal allemaal waar zijn, maar daar gaat het niet om.

Waar het om gaat: ze had de kans om als minister daadwerkelijk verschil te maken - en die kans heeft ze verprutst. Geen wetten die het verschil maakten. Geen doorbraken. Geen enkele maatregel die de instroom écht stopte.

Faber en het kabinet hadden aangekondigd om het staatsnoodrecht in te zetten vanwege de asielcrisis. Dat klonk indrukwekkend. Maar toen het erop aankwam, bleek er geen “dragende motivering” te bestaan. Faber zei nog tegen journalisten dat die klaar lag - maar die kwam er nooit. Een pijnlijke afgang, die ze zelf ook had kunnen voorkomen door degelijk werk te leveren.

Het resultaat? Geen staatsnoodrecht, geen radicale ommekeer, enkel frustratie bij Nederlanders die écht hoopten dat deze minister eindelijk de asielinstroom zou indammen.

Wat wél bleef hangen van Faber? Haar oneliners. “Ik ben geen stempelmachine.” “Ik diesel gewoon door.” “Ik ben beleid.”

Maar Nederland zit niet te wachten op slogans. Nederlanders wachten op maatregelen die AZC’s ontlasten, die illegalen terugsturen, die migratie beperken. Faber koos voor woorden in plaats van daden. Voor prikkelende quotes in plaats van harde resultaten.

Inhoudelijk herinneren we ons vooral kleine incidenten: haar woede over een Efteling-uitje voor alleenstaande minderjarige asielzoekers, haar plan voor ‘terugkeerborden’ bij AZC’s, en haar weigering om lintjes te tekenen voor vrijwilligers die asielzoekers hielpen.

Dat zijn symbolische statements, niet de structurele hervormingen waar Nederland om schreeuwt. Ondertussen bleef de asielinstroom hoog en bleef het kabinet aanmodderen.

Marjolein Faber was niet alleen het slachtoffer van obstructie door NSC of ambtelijke tegenwerking. Ze heeft zélf ook kansen laten liggen. Ze had de mogelijkheid om geschiedenis te schrijven, maar koos voor stilzwijgen, terugtrekken, en uiteindelijk een boek om haar gelijk te halen.

De harde conclusie: Faber was geen asielminister die leverde, maar een minister die faalde. En Nederlanders betalen daar de prijs voor.