Nederlandse ambassade wilde lhbti-event in Senegal organiseren – zijn ze nou helemaal gek geworden?

Wat volgt is geen diplomatie, maar ideologisch kolonialisme: Nederland dat even komt uitleggen aan een soeverein, religieus land wat ze moeten denken over seksualiteit en gender. Alsof het moreel verheven Westen altijd en overal mag binnenmarcheren met zijn regenboogvlag.

Het is niet alleen onzinnig. Het is levensgevaarlijk – voor betrokkenen, voor relaties, en voor onze geloofwaardigheid.

De arrogantie waarmee het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken opereert, kent geen grenzen meer. Onder het mom van “internationale mensenrechtenverdragen” en “gelijke behandeling” worden wereldwijd activistische agenda’s uitgerold – zonder ook maar één seconde rekening te houden met de lokale cultuur, de wetgeving of het maatschappelijk draagvlak.

Dat Senegal homoseksualiteit verbiedt, kun je betreuren. Maar het is hun land, hun wet, hun soevereiniteit. En je kunt als diplomatieke missie niet straffeloos andermans normen gaan ondermijnen op hun grondgebied, zeker niet op zo’n explosief onderwerp.

Stel je voor dat een ambassade van Saoedi-Arabië hier in Amsterdam een campagne opzet om halalwetgeving te eisen voor álle inwoners. Of dat Iran hier bijeenkomsten houdt over de zedelijkheid van westerse vrouwen. Het land zou op z’n kop staan – en terecht.

Wat er in Senegal gebeurde, heeft niets meer met diplomatie te maken. Diplomatie draait om relaties onderhouden, bruggen bouwen, economie, veiligheid. Niet om met een moreel vingertje landen met een compleet andere structuur en religie te gaan hersenspoelen.

De Senegalese autoriteiten maakten dan ook snel en glashelder een eind aan de Nederlandse actie. Ze stelden onomwonden: "Geen enkele vorm van promotie van het lhbti-fenomeen is toegestaan op Senegalees grondgebied."

Dat is hun recht. En dat hadden we kunnen weten. Maar blijkbaar zijn de ambtenaren in Den Haag en Dakar zo verslaafd geraakt aan hun eigen morele gelijk, dat ze de realiteit compleet uit het oog zijn verloren.

Gevolg: diplomatieke schade, veiligheid op het spel, en een VN-gebouw dat omsingeld werd door tientallen agenten.

Als Nederlandse ambassades voortaan activistische campagnes gaan organiseren onder diplomatieke vlag, dan is het tijd voor een gesprek in Den Haag. Want dit is niet alleen onhandig – het is politiek onverantwoord, internationaal schadelijk en gevaarlijk voor mensen ter plaatse.

Lhbti’ers in Senegal zullen hier niet beter van worden. Integendeel. De kans is groot dat de repressie juist toeneemt doordat men de indruk krijgt dat er buitenlandse beïnvloeding speelt. Wat Nederland dus doet uit naam van “solidariteit”, werkt in de praktijk averechts.

Maar dat maakt de activistische diplomaten kennelijk niets uit. Zolang ze zelf maar kunnen deugen, hun idealen kunnen projecteren, en op X met trots kunnen vertellen dat ze ‘aan de goede kant van de geschiedenis staan’.

Wie werkelijk gelooft in mensenrechten, begrijpt dat je verandering bereikt via diplomatie, nuance, en respect voor soevereiniteit. Niet via ideologische blindheid, arrogantie en culturele dominantie.

Wat Nederland in Senegal deed, is niet moedig. Het is knettergek, contraproductief en gevaarlijk.

Wie de wereld wil verbeteren, begint met het verstand gebruiken. En dat lijkt in Den Haag inmiddels een vergeten vaardigheid.