Opeens komt De Telegraaf met openheid over PVV-ministers – ná de val van het kabinet

Hij beweert zelfs dat er ‘opluchting’ zichtbaar was bij Agema en Marjolein Faber – omdat ze eindelijk konden stoppen met ‘ministertje spelen’. En dat vindt hij zogenaamd heel erg: “Het zou niet een opluchting moeten zijn, een kabinetsval,” aldus de grote moralist van de mediaburcht aan de Basisweg.

Maar de echte vraag is natuurlijk: waarom horen we dit allemaal pas nu?

De uitspraken van De Winther zijn tekenend voor hoe politiek en media in Den Haag écht samenwerken. Want als hij wist dat het contact tussen Agema en Wilders slecht was – en dat is dus “al vaker” zo geweest – waarom schreef hij dat dan niet op toen het er nog toe deed?

Waarom stelde hij die vragen niet aan Agema zelf? Waarom geen analyse, geen diepgravende reconstructie tijdens het functioneren van het kabinet? Waarom moest de bom eerst barsten voordat hij ‘durfde’ te zeggen dat PVV-bewindslieden volgens hem marionetten waren die "niets voor elkaar hebben gekregen"?

Omdat de Telegraaf, net als de rest van het Haagse journaille, onderdeel is van het spel.

Wat we keer op keer zien: zolang een kabinet draait, houdt de journalistiek zich koest. Er is sprake van ‘embargo’s’, ‘achtergrondgesprekken’, ‘off the record'-momenten. En journalisten zoals De Winther spelen daar gewoon in mee.

Maar zodra het kabinet valt? Dán komen ineens alle 'onthullingen' die ze eerder achterhielden. Dan komen de sneren, de zogenaamde ‘duidingen’, en de persoonlijke vetes.

Wat een doorzichtige poppenkast.

En dan zogenaamd met het morele vingertje wijzen naar de PVV, omdat Faber en Agema opgelucht waren dat ze klaar waren met het toneelstuk dat ‘besturen met NSC en VVD’ heet? Gelijk hadden ze! Dat kabinet zat muurvast. Geen vrijheid, geen resultaat. Alleen VVD-trucjes en NSC-gedraai.

Dat PVV-bewindslieden weinig konden bereiken, zegt niks over hun inzet. Het zegt alles over de constructie van het kabinet-Schoof. Het hele model was gebouwd op het muilkorven van de PVV. Ze mochten ‘meedoen’ maar niet bepalen.

De echte macht lag bij de ambtenaren, bij het CDA-apparaat van NSC, en bij de VVD-cynici die allang dachten aan Rutte V.

En Wouter de Winther wist dat. Dat weet hij al jaren. En toch doet hij nu alsof hij pas na de val van het kabinet tot inzicht komt.

Laten we eerlijk zijn: wat De Winther doet is geen journalistiek. Het is damage control voor het establishment. Hij bewaart zijn zogenaamde kritiek tot het veilig is. Tot niemand er meer op kan reageren.

Dat is géén moed. Dat is lafheid verpakt als analyse.

En ondertussen probeert hij de PVV nog even een trap na te geven – door te suggereren dat Wilders, Agema en Faber geen team vormden. Een goedkope suggestie, die bovendien niet klopt. Wie de echte verhoudingen kent, weet: zij hielden zich stil omdat ze wisten dat het een schijnkabinet was.

En dat wisten de journalisten ook. Maar die hielden hun mond.