Overheid vreest plunderingen bij voedselcrisis: 'Noodplan op tafel'

Tijdens de gesprekken tussen overheid, veiligheidsregio’s en voedselketenbedrijven kwamen ongekende scenario’s op tafel. We hebben het hier niet over lichte tekorten, maar over regelrechte ontwrichting: burgers zonder toegang tot basisbehoeften, lege supermarktschappen, koelsystemen die uitvallen, en een bevolking die overgaat tot plunderingen en inbraken om aan eten te komen.

Dit is geen sciencefiction. Dit zijn documenten in handen van de reguliere pers. De overheid noemt het “een gedachteoefening”, maar het feit dat dit serieus besproken wordt – en dat zelfs rantsoenering en dieetdwang ter sprake komen – zegt alles over de staat van ons land.

Opmerkelijk is dat de voedseltekorten niet zouden ontstaan door gebrek aan eten. Nee, Nederland heeft voldoende voedsel. De EU zelfs ook. De zwakke schakel? De logistiek. Als de haven van Rotterdam stilvalt, als diesel niet op tijd het land in komt, of als distributiecentra platgelegd worden – dan staat het hele land stil.

Decennialang is de voedselketen ‘efficiënt’ gemaakt. Met minimale voorraden en just-in-time levering. Economisch slim? Misschien. Strategisch? Rampzalig. Eén kink in de kabel en de rek is eruit.

Petra Berkhout van de Wageningen Universiteit bevestigt het: “We hebben boeren, water en land. Maar het probleem zit in de keten.” En juist die keten is door de overheid en het bedrijfsleven kwetsbaar gemaakt.

Wat als pintransacties niet meer werken? Wat als stroom langdurig uitvalt? Dan stopt alles. Boerderijen draaien op stroom. Distributie op diesel. Supermarkten op digitale betalingen. Eén verstoring kan de hele voedselvoorziening doen instorten.

Het kabinet erkent dat ook. In scenario’s wordt gesproken over “crisisvoedseldistributie” – een Orwelliaans concept waarbij de overheid bepaalt wie wat mag eten. De vrijheid van keuze verdwijnt. En wie zich niet aan het ‘rantsoen’ houdt, zal het voelen.

André Hoogendijk, directeur van BO-Akkerbouw én historicus, vergelijkt de dreiging met de Hongerwinter. Toen stierven duizenden mensen – niet door voedselgebrek, maar door logistieke chaos. De lessen van toen lijken niet geleerd. De afhankelijkheid van globalistische ketens, buitenlandse diesel en buitenlandse havens is groter dan ooit.

In plaats van decentrale voedselproductie en lokale buffers op te bouwen, kiest het kabinet voor vergadertafels, ambtelijk jargon en machtsspelletjes. En ondertussen wordt de burger geadviseerd een noodpakket in huis te halen. “Weerbaarheid verhogen,” noemen ze dat.

De hamvraag is: waarom zijn we überhaupt zo kwetsbaar geworden? Het antwoord is simpel. Jarenlange verwaarlozing van vitale infrastructuur. Geen strategische voorraden. En een politiek die alles uitbesteedde aan internationale ketens en klimaatfetisjisten. Terwijl boeren werden uitgeknepen, werd de voedselzekerheid opgeofferd voor stikstofregels en Brusselse dictaten.

Als straks het licht uitgaat, de pin niet werkt en de vrachtwagens stilstaan, zal het kartel doen alsof het “onvoorzien” was. Maar het stond allemaal op papier. Vandaag. Nu. Voor iedereen zichtbaar.