Paul Cliteur haalt keihard uit naar Jesse Klaver: “Demoniseren kan hij als de beste”

Cliteur doorziet het spel en noemt het bij de naam: “Demoniseren kan hij als de beste.”

Waar gaat het nu werkelijk om? Henk Vermeer verwees naar een advies van de Raad van State, niet als bindend, maar als richtinggevend - precies waarvoor zo’n advies bedoeld is. Dat is een volkomen normale, gezonde houding in een democratie. Maar in het wereldbeeld van Klaver is dat blijkbaar al verdacht. Wie het niet klakkeloos eens is met de Raad van State (of met GroenLinks-PvdA), is volgens hem tegen de rechtsstaat.

Het is een klassieke tactiek die we al decennia zien in het kartel: framing in plaats van debat. Inhoudelijke kritiek wordt niet weerlegd, maar moreel verdacht gemaakt. En dat is gevaarlijk, want het vergiftigt de democratische ruimte waarin ideeën zouden moeten botsen.

Cliteur’s tweet raakt daarom een veel groter punt. De demonisering van andersdenkenden is geen incident meer - het is een politieke strategie geworden. Wie kritisch is op klimaatbeleid, migratie, de EU of woke-ideologie, wordt met één label kaltgestellt: “extreemrechts”, “populist”, “gevaarlijk”.

Het resultaat: het debat verschraalt. Er is geen ruimte meer voor nuance, alleen voor conformisme. Klaver heeft dat spel perfect door. Hij gebruikt de media, de morele superioriteit van links en de angst van het midden om elke afwijking te brandmerken. En hij komt er nog mee weg ook.

Wat Klaver doet, is des te schrijnender omdat hij zelf altijd zegt te staan voor “verbinding”, “open debat” en “tolerantie”. Maar zodra iemand een ander standpunt inneemt - zeker iemand van BBB of PVV - is de toon ineens hard en veroordelend.

Het is precies die hypocrisie waar mensen genoeg van hebben. Cliteur verwoordt wat velen voelen: dat de zelfverklaarde redder van de democratie in feite degene is die haar ondermijnt. Wie andersdenkenden reduceert tot karikaturen, vernietigt het vertrouwen in de democratische uitwisseling van ideeën.

Het grotere probleem dat Cliteur aan de orde stelt, is dat het vrije woord steeds nauwer wordt. Mensen durven hun mening niet meer te geven, uit angst om “fout” genoemd te worden. Onder druk van media, politiek en activistische instituten is het publieke debat veranderd in een moralistisch mijnenveld.

Dat is geen gezonde democratie meer, dat is ideologisch management. En de gevolgen daarvan zien we elke dag: verdeeldheid, wantrouwen en steeds meer mensen die afhaken.

Cliteur herinnert ons eraan dat een functionerende democratie alleen werkt als er ruimte is voor afwijkende meningen. Een advies van de Raad van State is geen bevel. En een politicus die dat durft te zeggen, hoort niet verdacht gemaakt te worden, maar gerespecteerd. Door Vermeer te demoniseren, laat Klaver zien dat zijn eigen begrip van democratie flinterdun is. Het is geen open debat dat hij wil - het is gehoorzaamheid.

De woorden van Cliteur zijn scherp, maar terecht. Als we kritiek blijven verwarren met extremisme, dan verdwijnt het publieke debat. Dan krijgen we een land waarin alleen nog één verhaal verteld mag worden: het verhaal van het kartel. En dat is geen democratie meer - dat is theater.