Peiling: 82% van de kiezers zweeft nog - totale vertrouwenscrisis in politiek Den Haag

Wat betekent dat? Dat ruim acht op de tien Nederlanders ronddobberen in een politiek landschap waarin geen enkele partij nog overtuigt. De PVV, VVD, GroenLinks-PvdA, D66 en CDA houden elkaar in evenwicht - maar geen van hen weet vertrouwen te wekken. De kiezer ziet alleen nog dezelfde gezichten, dezelfde beloftes, en dezelfde leugens.

Kortom: Nederland gelooft de politiek niet meer.

In 2023 - vlak voor de verkiezingen - had nog 26 procent van de kiezers een definitieve keuze gemaakt. Nu is dat gedaald naar slechts 18 procent. Een daling van bijna een derde in twee jaar tijd.

Dat betekent dat miljoenen Nederlanders niet meer weten op wie ze kunnen vertrouwen. Ze hebben de afgelopen jaren gezien hoe het beleid van Rutte, Kaag, Timmermans en Van der Wal en daarna van het kabinet Schoof vooral neerkwam op hogere lasten, meer migratie, minder veiligheid, en nul visie.

De oorzaak van dit zweefgedrag ligt niet bij de kiezer, maar bij de politiek zelf. Partijen zijn inwisselbaar geworden. De VVD praat tegenwoordig als GroenLinks, het CDA als D66, en D66 als de Europese Commissie. Niemand durft nog te staan voor duidelijke principes.

Zolang de politiek weigert te luisteren naar gewone Nederlanders - over migratie, koopkracht, identiteit en veiligheid - zal dat vertrouwen verder wegzakken.

Het kartel heeft zijn geloofwaardigheid verloren.

De zwevende kiezer is niet apathisch - hij is boos, teleurgesteld en op zoek naar iemand die eindelijk zegt wat hij denkt. Dat verklaart ook waarom partijen als PVV en FVD nog steeds een solide basis hebben, zelfs als ze in peilingen licht schommelen. Zij vormen het enige alternatief voor de kartelpartijen die Nederland de afgelopen tien jaar in een bureaucratisch moeras hebben getrokken.

Want laten we eerlijk zijn: wie gelooft nog dat Rob Jetten of Frans Timmermans iets gaat doen aan de asielcrisis? Of dat een CDA zonder ruggengraat nog weet wat christendemocratie überhaupt betekent? De zwevende kiezer ziet dat allemaal, en besluit te wachten - misschien tot het laatste moment - op een partij die écht verandering durft te beloven.

De huidige peiling laat dus geen onzekerheid zien, maar onderdrukte woede. Een woede die elk moment kan omslaan in een politieke aardverschuiving.

In Den Haag zal men deze cijfers uiteraard “zorgwekkend” noemen. Er zal worden gesproken over “betere communicatie” en “meer burgerdialoog.” Maar dat is precies het probleem: ze praten over communicatie, niet over inhoud. Ze begrijpen niet dat de kiezer niet beter geïnformeerd wil worden - hij wil serieus genomen worden.

De meeste mensen willen gewoon een veilig land, een eerlijke economie, en leiders die niet buigen voor Brussel. Dat is geen extremisme, dat is gezond verstand.

Zolang dat besef in Den Haag ontbreekt, zal de afstand tussen burger en politiek alleen maar verder groeien.

Als slechts 18 procent van de Nederlanders weet op wie ze stemmen, dan is dat niet alleen een signaal van twijfel - het is een waarschuwing. De politieke elite heeft decennia lang kunnen regeren zonder echte oppositie, maar dat tijdperk loopt ten einde.

De zwevende kiezer is de lont in het kruitvat van een systeem dat zijn geloofwaardigheid heeft verloren. En wanneer dat vat ontploft, zal het kartel niet weten wat hen overkomt.