Pro-Palestijnse relschoppers verstoren democratie in Utrecht

Wat zich in de raadzaal afspeelde, is symptomatisch voor de staat waarin Nederland zich bevindt. Een minderheid van schreeuwers probeert met emotionele chantage en morele terreur het beleid van gemeenteraadsleden te beïnvloeden. Terwijl het democratisch gekozen stadsbestuur gewoon haar werk probeert te doen, eisen deze activisten gehoor op een toon die eerder bij straatrellen dan bij politieke debatten hoort.

Toen de motie – overigens volkomen terecht – werd weggestemd, verlieten veel betogers de publieke tribune. Maar een harde kern bleef zitten en begon luid te zingen en weigerde te vertrekken. Burgemeester Sharon Dijksma moest de vergadering schorsen en werd uiteindelijk zelfs door haar eigen beveiliging in veiligheid gebracht nadat de sfeer buiten grimmig werd.

Dat is een gitzwart signaal. Want wat gebeurt er als burgemeesters, raadsleden en wethouders zich bedreigd voelen door agressieve demonstranten? Dan verliest de democratie haar kracht. Dan wint de intimidatie.

De hypocrisie is stuitend. Deze activisten eisen “vrede” en “menselijkheid” – maar hanteren zelf de tactieken van intimidatie, chaos en groepsdruk. Ze claimen op te komen voor rechtvaardigheid, maar respecteren de democratische spelregels niet. Hun moraal is alleen van toepassing als zij hun zin krijgen. En anders? Dan ontploffen ze.

Een boycot van Israël is geen constructieve bijdrage aan vrede, maar een giftige uiting van politiek radicalisme die de Nederlandse samenleving splijt. Burgers van Joodse afkomst voelen zich hierdoor steeds minder veilig. En terwijl de wereld brandt, zouden we onze energie juist moeten richten op verbinding en wederzijds respect – niet op het versterken van haat.

Er is maar één juiste reactie op wat er donderdag gebeurde in Utrecht: een harde veroordeling van het gedrag van deze activisten én bescherming van onze democratische instituties. De raad, het stadsbestuur en de burgemeester moeten ongestoord hun werk kunnen doen – vrij van druk, vrij van angst.

Het is tijd dat de politiek pal staat voor de rechtsstaat en zich niet laat chanteren door radicale minderheden. Vrijheid van meningsuiting is geen vrijbrief voor verstoring, bedreiging of morele dictatuur.

Wat in Utrecht gebeurde, is een gevaarlijk precedent. Het is het resultaat van jarenlange knieval voor activistische bewegingen die zich onaantastbaar wanen. Maar als we onze democratie willen behouden, moeten we dit soort gedrag keihard veroordelen.

Onze volksvertegenwoordigers moeten vrij kunnen spreken en beslissen – zonder dat een schreeuwende menigte op de tribune het recht in eigen hand probeert te nemen. Dit was geen protest. Dit was een aanval op de democratie. En dat laten we niet onbestraft voorbijgaan.