Raad van State gedraagt zich als politieke speler en saboteert kabinet

De aanleiding? Het advies om statushouders hun voorrang op de woningmarkt te laten behouden. Een schandalige inmenging, want nergens in de Grondwet staat dat migranten méér rechten hebben dan Nederlanders. Toch vond de Raad het nodig om dit te verkondigen. Niet op basis van recht, maar op basis van ideologie.

Demissionair minister Mona Keijzer legde dit advies terecht naast zich neer en besloot het wetsvoorstel tóch naar de Kamer te sturen. Meteen kwamen er verontwaardigde reacties uit het kartel, maar De Vries legt uit: dat mag gewoon. Ministers zijn niet gebonden aan de adviezen van de Raad.

En precies dáár zit de kern. Als de Raad adviezen schrijft die vooral lijken op politieke pamfletten - zoals het verdedigen van asielvoorrang - dan vervult het orgaan niet langer zijn rol als scheidsrechter. Dan is de Raad een speler geworden in het politieke spel.

Dat is ook niet zo gek, want wie zitten er in de Raad van State? Juist: oud-politici. Mensen die jarenlang hebben meegedraaid in het kartel, met hun eigen netwerken, hun eigen stokpaardjes en hun eigen belangen.

Is het werkelijk realistisch om te denken dat zij “neutraal” kunnen oordelen? Natuurlijk niet. En precies dat zien we nu gebeuren: adviezen die bol staan van politieke voorkeuren en vijandigheid richting het kabinet dat het eindelijk aandurft om migratievoorrang te beperken.

Volgens De Vries voedt dit alles het beeld dat de Raad van State niet langer adviseert, maar saboteert. Als vergelijkbare wetsvoorstellen verschillend beoordeeld worden, is dat geen rechtspraak meer maar willekeur. Het voelt alsof de Raad vooral zoekt naar argumenten om ministers dwars te zitten - en vooral wanneer het gaat om onderwerpen waar het kartel allergisch voor is, zoals migratie en asiel.

Dat is ronduit gevaarlijk. Een adviesorgaan hoort boven de partijen te staan, niet als politieke tegenstander te opereren. Maar nu worden kabinetten tegengewerkt door een instituut dat zich onschendbaar waant en daardoor steeds driester wordt.

Het gevolg laat zich raden: burgers verliezen nóg meer vertrouwen in de instituties. Als zelfs de Raad van State politieke spelletjes speelt, waarom zou je dan geloven dat er nog een scheidsrechter is in dit land?

Het vertrouwen in de overheid brokkelt af, en niet zonder reden. Want terwijl burgers al jaren op huizen wachten, pleit de Raad doodleuk voor het in stand houden van de absurde voorrang voor statushouders. Daarmee kiest ze partij: vóór migranten, tégen Nederlanders.

De Raad van State laat zien wat er mis is met ons land: instituties die zeggen neutraal te zijn, maar in werkelijkheid het kartel dienen. Waar burgers bedrogen uitkomen, migranten bevoordeeld worden, en ministers die eindelijk durven doorpakken, worden gesaboteerd.

Het is tijd om dit instituut te hervormen of op zijn minst ter verantwoording te roepen. Want zolang de Raad politieke adviezen blijft uitbrengen, is ze geen scheidsrechter meer, maar een politiek instrument van het linkse kartel.