Matej Kastelic / Shutterstock.com
Rode Kruis slaat alarm: armoede verdiept zich, kabinet faalt genadeloos
Zeseneenhalf miljoen euro per jaar. Dat is wat het Rode Kruis inmiddels uitgeeft aan noodhulp in Nederland. Geen rampen in het buitenland, geen crisisgebieden ver weg – maar hier, in ons eigen land. Aan moeders die in paniek bellen omdat er alleen nog een pak melk in de koelkast staat. Aan werkende ouders die structureel schulden maken. Aan mensen die het vertrouwen in de overheid totaal zijn kwijtgeraakt.
En wat doet het kabinet ondertussen? Niets. Althans, niets wat zoden aan de dijk zet.
De voedselnood groeit, het beleid blijft steken
Het Rode Kruis luidt de noodklok. De armoede verdiept zich. Steeds meer mensen kloppen aan voor hulp. Niet omdat ze ‘even een steuntje’ nodig hebben, maar omdat ze letterlijk niet weten hoe ze de week moeten doorkomen. Het zijn geen uitzonderingen meer, het zijn duizenden gezinnen.
Volgens het Rode Kruis is de situatie nu zó schrijnend dat het afbouwen van voedselhulp verder weg is dan ooit. “De problemen groeien, in plaats van dat zij kleiner worden,” zegt directeur Harm Goossens. En gelijk heeft hij. Waar blijft de overheid? Waar blijven de maatregelen? Waar blijft de daadkracht?
Het toeslagenschandaal is geen verleden tijd – het is het systeem
Veel mensen die recht hebben op hulp, durven er niet meer om te vragen. Na jaren van wantrouwen, fouten, bureaucratie en vernedering door de overheid – van Belastingdienst tot gemeente – hebben tienduizenden Nederlanders de handdoek in de ring gegooid.
Ze begrijpen het systeem niet meer. Ze durven het systeem niet meer. Ze geloven er niet meer in. En dus vallen ze in stilte om. Opgevangen door hulporganisaties, kerken, wijkcentra en buurtinitiatieven – niet door de overheid die zó graag met koopkrachtplaatjes schermt maar de menselijke maat totaal uit het oog is verloren.
En dit is dus Nederland anno 2025
In het Nederland van 2025:
- Zijn er meer dan 450.000 mensen met voedselnood
- Moeten 30.000 ouders lunchen regelen via boodschappenkaarten van een hulporganisatie
- Spreken we over ‘de intensiteit van armoede’ alsof het een statistische variabele is, in plaats van een levensgevaarlijke werkelijkheid voor gezinnen met jonge kinderen
Maar in Den Haag? Daar worden miljarden gereserveerd voor stikstofbeleid, klimaattransities, NAVO-verplichtingen en EU-subsidies. Voor Nederlandse burgers in nood is er vooral onbegrip, complexiteit en een wirwar aan formulieren.
Waar is die ‘nieuwe bestuurscultuur’?
Het is pijnlijk duidelijk: de beloftes uit de verkiezingscampagne van 2023 zijn al lang vergeten. Ja, Pieter Omtzigt bracht het onderwerp onder de aandacht. Ja, partijen beloofden ‘echte oplossingen voor bestaanszekerheid.’ Maar wat zien we na de formatie? Meer van hetzelfde. En ondertussen verdwijnt de waardigheid van duizenden mensen in een bureaucratische moeras.
De overheid is haar eigen burgers kwijt. Niet omdat ze niet wíllen helpen, maar omdat ze niet meer kúnnen. Of simpelweg niet durven. Want elk formulier is een risico. Elke toeslag is een valkuil. En elk loket is een muur.
Genoeg excuses. Tijd voor actie.
De cijfers zijn er. De verhalen zijn er. De noodkreten zijn er. Wat ontbreekt is politieke wil. Het kabinet moet stoppen met praten over “maatwerk” en “verbetertrajecten” – en gewoon leveren:
- Échte, directe armoedebestrijding zonder bureaucratisch doolhof
- Vertrouwen terugwinnen na het toeslagenschandaal – met daden, niet woorden
- Eenvoudige hulp, zonder angst, zonder vernedering
Want als het Rode Kruis moet doen wat de overheid laat liggen, dan faalt de staat in haar meest fundamentele taak: het beschermen van haar eigen burgers.
Help ons de vinger aan de pols te houden. Steun journalistiek die wél doorvraagt.
📢 Doneer via BackMe
📨 Of via: NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media o.v.v. 'Donatie DDS'
Wij luisteren naar de mensen achter de cijfers. Want daar begint echte rechtvaardigheid.
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten