Ronald Plasterk: hoe links verraad pleegde aan het volk en nu bij het kartel hoort

De aanleiding is de discussie over Israël en het Eurovisie Songfestival, maar Plasterk maakt het groter: links heeft de gewone man allang de rug toegekeerd. Waar arbeiders en gewone gezinnen ooit de kern vormden van de sociaaldemocratie, gaat het linkse debat nu over abstracte thema’s als genderneutrale toiletten, excuses voor slavernij en klimaatoverdrijving.

Plasterk herinnert eraan dat partijen als D66 ooit het referendum predikten, maar na de Europese grondwet en het ‘nee’ van de bevolking dat instrument voorgoed hebben afgezworen. Cynischer kan het niet: een partij die zich presenteert als de stem van de democratie, maar die er alles aan doet om het volk buitenspel te zetten zodra dat de verkeerde keuze maakt.

Dit is de essentie van de analyse: links wil niet langer luisteren naar de kiezer, maar bepaalt zelf wel even wat goed voor hem is.

De gewone Nederlander maakt zich zorgen over heel andere dingen:

Maar daar gaat het links niet meer om. Zij hebben zich opgesloten in hun eigen bubbel, druk met abstracte morele thema’s die niets oplossen voor mensen die gewoon rond moeten komen. GroenLinks-PvdA en D66 zijn allang geen partijen meer van de werkvloer, maar van de jetset, de Randstad en de internationale vergadercircuits.

En daarmee draait Plasterk de oude tegenstelling om. Waar links ooit streed tégen macht en kartel, is links nu zelf de hoeder van de macht. Niet het volk verdedigen, maar Brussel, internationale verdragen en de NGO-industrie.

Daarmee is het establishment juist sterker geworden - want één van de belangrijkste opponenten uit het verleden is nu bondgenoot.

Het gevolg is duidelijk zichtbaar in de peilingen en bij verkiezingen. Arbeiders, middeninkomens, gezinnen - zij stemmen niet langer links, maar kiezen voor partijen als BBB, PVV, of FVD. Zij zien dat deze partijen wél praten over betaalbaarheid, veiligheid, zorg en wonen.

Links heeft zichzelf zo volledig vervreemd van de samenleving dat zij nu afhankelijk is van hoogopgeleide stedelingen, subsidieslurpers en klimaatactivisten. Het volk is vertrokken - en komt niet meer terug.

Wat Plasterk in zijn column blootlegt, is de keiharde waarheid: links is niet langer volks, maar elitair. Niet langer tegen het establishment, maar zelf de kern ervan.

En juist daarom zoeken gewone Nederlanders hun toevlucht bij partijen die wél zeggen waar het op staat en die wél hun zorgen serieus nemen. Links mag dan nog een grote mond hebben, maar haar ziel is ze kwijtgeraakt.