Slap gedoe bij NSC: motie van wantrouwen weer ingetrokken na excuusjes

Zo’n partij zegt het anders te willen doen, maar in werkelijkheid blijkt ze net zo bang en volgzaam als de rest van het kartel.

Een NSC-lid, Sander Nieman, zou een motie van wantrouwen indienen tegen partijvoorzitter Kilian Wawoe. Reden? Wantrouwen in het bestuur, dat volgens Nieman overduidelijk steken had laten vallen.

Wat gebeurde er? Het bestuur dreigde collectief op te stappen en waarschuwde zelfs dat de verkiezingsdeelname in gevaar zou komen. Een zwaar dreigement – dat later vooral bluf bleek te zijn.

Maar in plaats van de rug recht te houden en de motie gewoon in stemming te brengen, liet Nieman zich sussen. Wawoe zei ‘sorry’, gaf toe dat er fouten waren gemaakt en voilà: de motie verdween van tafel.

Dit toont pijnlijk duidelijk aan dat NSC geen partij van moedige doeners is, maar van watjes. Zodra er intern kritiek is, vallen ze terug op het klassieke patroon: dreigen met chaos, een paar excuses maken, en iedereen rolt weer terug in de pas.

Wat is de boodschap die dit uitstraalt naar de kiezer? Heel simpel: NSC kan de interne boel niet eens op orde krijgen, laat staan dat ze een land moeten besturen. Een partij die al wankelt bij een motie van wantrouwen binnen de eigen vereniging, is gedoemd te mislukken zodra de echte politieke stormen losbarsten.

Het verhaal van NSC past in een breder patroon: deze partij is vanaf de oprichting één groot faalpjoject.

Eerst Omtzigt die telkens geen keuzes durft te maken, daarna een bestuur dat meteen dreigt met aftreden wanneer het wordt bekritiseerd, en nu een lid dat zijn eigen motie terugtrekt omdat de voorzitter een beetje boete doet. Het is voorspelbaar, doorzichtig en ontluisterend. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het feit dat NSC de boel steeds saboteerde in het kabinet én zich uiteindelijk terugtrok uit datzelfde kabinet toen het al demissionair was.

Een partij die zichzelf zo neerzet, kan onmogelijk overtuigen dat zij de macht durft te grijpen of moeilijke beslissingen kan nemen in Den Haag.

Als zelfs interne kritiek niet wordt verdragen, hoe kan de kiezer er dan op vertrouwen dat NSC weerstand biedt tegen de Brusselse bureaucraten, tegen de klimaatdwangmachine of tegen massa-immigratie? Het antwoord is eenvoudig: dat kan niet.

Het toneelstuk rond de ingetrokken motie laat zien dat NSC niet meer is dan een façade. Een partij die stoer wil lijken, maar in werkelijkheid net zo slap is als de rest. Geen ruggengraat, geen echte visie, alleen maar bange excuses en angst voor verdeeldheid.

Nederland verdient beter dan dit soort politieke slapjanussen.