Stephan van Baarle grijpt macht bij Denk: interne critici buitenspel

Nog maar enkele weken geleden stonden fractie en bestuur lijnrecht tegenover elkaar. De fractie wilde Kamerlid Dogukan Ergin op plek twee, direct achter Van Baarle. Het bestuur weigerde, en schoof een vrouw naar voren. Ergin moest zelfs zakken naar plek vijf. Dat leidde tot een openlijke machtsstrijd en tot Van Baarle’s dreigement zijn lijsttrekkerschap neer te leggen.

Die dreiging bleek een strategische zet. Het bestuur koos eieren voor zijn geld, stapte op, en Van Baarle kwam sterker terug dan ooit.

De nieuwe top-5 laat niets aan de verbeelding over. Op één Van Baarle, op twee Ergin, op drie Ismail el Abassi. Daarna volgen twee vrouwen, Elif Esen en Nassira Abaaziz. Het is de fractie die haar zin krijgt – en daarmee vooral Van Baarle, die de interne machtstrijd overtuigend naar zich toe heeft getrokken.

Zijn commentaar spreekt boekdelen: “Onze lijst is divers, energiek en vastberaden, een echte afspiegeling van Nederland.” Mooie woorden, maar achter die slogan schuilt een harde realiteit: Van Baarle bepaalt wie er op de lijst staat en in welke volgorde.

Denk is geen stabiele partij. Dat wisten we al toen Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk hun openlijke ruzies uitvochten en de partij bijna uit elkaar viel. De afgelopen weken lieten opnieuw zien hoe fragiel de interne verhoudingen zijn. Een bestuur dat de fractie probeert te overrulen, een lijsttrekker die dreigt op te stappen, en een machtsspel dat eindigt in het vertrek van datzelfde bestuur.

Voor de buitenwacht straalt dit alles één ding uit: chaos. De kiezer ziet een partij die vooral bezig is met zichzelf, niet met het land.

Maar binnen die chaos is Van Baarle nu duidelijk de grote winnaar. Zijn dreigement om op te stappen was effectief. Het bestuur is weg, zijn mensen staan bovenaan de lijst, en zijn positie is sterker dan ooit. Dat betekent dat Denk de komende campagne volledig in zijn greep is.

De vraag is alleen: wie durft hem nog tegen te spreken? En wat zegt het over een partij die zichzelf “democratisch” noemt, maar waar één man uiteindelijk alles naar zich toe trekt?

Volgens de Peilingwijzer staat Denk nu op drie tot vijf zetels. Dat zijn cijfers die de partij op dit moment stabiel houden, maar het biedt geen ruimte voor grote groei. Zeker niet als kiezers het gevoel krijgen dat Denk vooral intern vecht in plaats van extern strijdt.

Van Baarle kan nu wel claimen dat de partij “divers en energiek” de verkiezingen in gaat, maar de werkelijkheid is dat zijn machtsovername vooral laat zien hoe verdeeld en kwetsbaar Denk blijft.

De interne strijd bij Denk laat één harde waarheid zien: de partij is van Stephan van Baarle. Hij bepaalt de lijst, hij bepaalt de koers. En ja, dat is best zorgwekkend. Meneer is namelijk werkelijk een mannelijke Sylvana Simons.