Verhuurders dumpen studentenhuizen massaal: rampzalig gevolg van De Jonge’s woonbeleid

De schuldige? Het beleid van oud-minister Hugo de Jonge (CDA). Zijn zogenaamd “rechtvaardige” middenhuurwet heeft particuliere verhuur praktisch onmogelijk gemaakt. Waar De Jonge zei de markt te “temmen”, heeft hij haar kapotgemaakt.

Onderzoek van bureau ABF laat zien dat verhuurders tussen begin 2024 en begin 2025 maar liefst 5430 woningen verkochten die eerder door studenten werden bewoond - goed voor ongeveer 10.000 kamers.

Volgens Kences, het kenniscentrum voor studentenhuisvesting, ligt het werkelijke aantal inmiddels anderhalf keer hoger. Hun schatting: als deze trend aanhoudt, verdwijnen er 45.000 studentenkamers in twee jaar tijd.

Nederland telt momenteel 393.000 studentenkamers. Dat betekent een daling van 9 procent, ondanks alle inspanningen van studentenhuisvesters om bij te bouwen.

De bouwproductie kan dit gat niet eens bijbenen. Nieuwe projecten lopen vast op stikstofregels, gemeentelijke bureaucratie en - ironisch genoeg - op het beleid van dezelfde overheid die zegt het tekort te willen bestrijden.

De oorzaak van dit debacle ligt glashelder bij De Jonge’s woonexperimenten. Zijn middenhuurwet legde de verhuurmarkt aan kettingen. Huren zijn aan strakke plafonds gebonden, terwijl lasten, energie en belastingen stijgen.

Verhuurders krijgen zo alle risico’s, geen rendement. Voeg daar nog de strengere regels voor woningdelen aan toe - waarbij iedere huurder een apart contract moet krijgen - en je hebt de perfecte storm.

Voor particuliere verhuurders, vaak kleine beleggers of oud-studenten die hun pand verhuren om hun pensioen aan te vullen, is het simpel: de balans is negatief. Verhuren loont niet meer. Dus verkopen ze.

Dit is wat er gebeurt als beleid wordt gemaakt door politici zonder enig besef van de realiteit. De Jonge dacht kiezers te paaien met populistische kreten over “betaalbaar wonen”. Wat hij leverde, was het tegenovergestelde: minder woningen, hogere prijzen, meer tekorten.

De overheid grijpt in, maar begrijpt niet dat markten reageren. Elke extra regel, elke nieuwe belasting, elke dreiging met dwang leidt ertoe dat mensen afhaken. De particuliere verhuurmarkt - jarenlang een cruciale pijler van studentenhuisvesting - wordt nu systematisch vernietigd.

De ironie is dodelijk: de overheid zegt “de huisjesmelkers” aan te pakken, maar treft in werkelijkheid de studenten, de starters, de jonge generatie. Zij betalen de prijs van politieke ideologie.

In steden als Utrecht, Amsterdam, Groningen en Nijmegen stapelen de problemen zich op. Kamers zijn onvindbaar, prijzen schieten omhoog, en studenten worden gedwongen tot noodopvang, kamperen of wonen bij hun ouders.

Universiteiten waarschuwen al jaren voor de gevolgen, maar Den Haag reageert niet. De Jonge is inmiddels weg, maar zijn beleid werkt nog door - en het ministerie van Volkshuisvesting zet dezelfde koers voort, alsof er niets aan de hand is.

Wat Nederland nu nodig heeft, is geen nóg strenger woningregime, maar juist ruimte voor particuliere verhuur. Minder regels, lagere lasten, meer vertrouwen.

De staat moet ophouden de huursector te behandelen als vijand. Zolang verhuurders worden gestraft voor hun investeringen, blijft de markt krimpen. En zolang de politiek weigert dat te erkennen, blijft de student zonder kamer.

De cijfers zijn duidelijk: 45.000 kamers minder is geen abstract getal - het is een generatie die klem zit. De Jonge’s erfenis is helder: een woningmarkt in puin, en studenten die daar de dupe van zijn.