Wilders fileert Lale Gül: “Wat is ze weer dom” - gerucht over vertrek totaal verzonnen

De uitspraak deed onmiddellijk stof opwaaien. Niet alleen omdat het nieuws nergens door bevestigd werd, maar vooral omdat het - als het waar zou zijn - het einde zou betekenen van één van de meest invloedrijke politieke carrières in Nederland van de afgelopen twintig jaar.

Maar nog voordat media of commentatoren konden speculeren, kwam Wilders zelf met een reactie. En die was kort, maar vernietigend.

Met één tweet veegde Geert Wilders het hele verhaal van tafel. Zijn reactie op X luidde simpelweg:

“Wat is ze weer dom. Totale onzin.”

Meer had hij niet nodig. In zeven woorden maakte hij duidelijk wat hij van de bewering vond: niets.

De toon - scherp, direct, en met een vleugje Wilders-humor - past volledig bij de PVV-leider. Hij koos niet voor uitleg of verontwaardiging, maar voor een korte mokerslag. En daarmee draaide hij de rollen om: niet híj stond ter verdediging, maar Gül, die nu met rode oortjes mag uitleggen waar haar “meerdere bronnen” vandaan kwamen.

De timing van Gül’s uitspraken is opvallend. De verkiezingen liggen net achter ons, de politieke kaarten zijn nog niet definitief geschud, en de spanning in Den Haag is groot. De PVV is nog altijd de grootste oppositiepartij - en dan duikt ineens een gerucht op dat hij er de brui aan geeft.

Het riekt naar sensatiezucht. In de journalistiek heet dat “te mooi om waar te zijn” voor het kartel - en dat was het dus ook. Geen bewijs, geen bevestiging, geen feit. Alleen een losse bewering in een talkshow, zonder controle of context.

Wilders reageerde zoals hij vaak doet op dit soort onzin: met minachting. En terecht.

Het incident legt een dieper probleem bloot: de constante mediaverslaving aan alles wat met Geert Wilders te maken heeft. Zelfs een losse uitspraak in een SBS6-panel wordt direct opgepikt door andere media, alsof elk gerucht over Wilders breaking news is.

Het tekent de obsessie van de pers met de PVV-leider. Als hij iets zegt, is het wereldnieuws. Als hij níet iets zegt, is dat óók nieuws. En als iemand anders iets over hem beweert, al is het pure fantasie, dan wordt dat toch de volgende kop.

Het is het klassieke patroon: de media willen Wilders niet begrijpen, maar gebruiken. Hij is het verhaal, zelfs als hij het verhaal níet is.

Wat resteert, is een gênante vertoning van iemand die zichzelf graag als vrijdenker en criticus presenteert, maar zich heeft laten verleiden tot het verspreiden van een ongefundeerd gerucht. Lale Gül claimde ooit wars te zijn van groepsdenken en mediakuddegedrag, maar doet hier precies wat ze anderen verwijt: napraten zonder bewijs.

Wilders daarentegen bleef zichzelf. Geen slachtofferrol, geen eindeloze weerleggingen - gewoon een korte sneer en door. Dat is precies waarom hij zijn achterban al decennia vasthoudt: hij laat zich niet meeslepen in de waan van de dag, en al helemaal niet door roddels.

Het verhaal over Wilders’ vermeende vertrek naar Amerika bleek binnen een paar uur volledig lucht. Geen enkel bewijs, geen enkel spoor van waarheid. Alleen een onbezonnen uitspraak, en een politicus die haar met één zin wegvaagde.

“Wat is ze weer dom,” schreef Wilders. Hard? Misschien. Maar in dit geval ook simpelweg terecht.

De moraal van dit verhaal: wie over Wilders praat, doet er goed aan eerst de feiten te checken. Want als je dat niet doet ga je keihard nat.