Pechtold geeft het toe: politiek is één groot toneelstuk

Een spel. Daarmee vat hij in één zin samen waarom het vertrouwen in de politiek historisch laag is. Terwijl burgers worstelen met hoge lasten, woningnood, onveiligheid en migratieproblemen, beschouwen de mensen die verantwoordelijk zijn voor dat beleid het dus als een soort toneelstuk.

Pechtold zegt het niet cynisch, niet besmuikt, maar gewoon als feit: de politiek is theater. Je speelt een rol, je doet alsof, je volgt een script. Achter de schermen kunnen politici dus “prima met elkaar overweg” - ook als ze elkaar voor de camera verrot schelden of zogenaamd tot op het bot bestrijden.

Dat verklaart veel. Het verklaart waarom D66 en VVD elkaar op maandag publiekelijk aanvallen en op dinsdag vrolijk verder regeren. Waarom GroenLinks en PvdA de “sociale strijd” opvoeren, maar achter gesloten deuren dezelfde klimaatdeals en Brusselse agenda’s tekenen.

Het kartel is geen verzameling vijanden; het is één club met verschillende maskers.

Wat Pechtold hier zegt, is eigenlijk schokkend eerlijk. De Tweede Kamer is geen strijdtoneel, maar een podium. De debatten zijn geen botsing van overtuigingen, maar ingestudeerde acts voor de camera. Burgers denken dat ze naar democratie kijken, maar in werkelijkheid zien ze toneel.

Het verklaart waarom er nooit écht iets verandert. Waarom migratie “te complex” blijft om aan te pakken. Waarom klimaatbeleid “onvermijdelijk” heet, terwijl het burgers kapotbelast. Waarom kabinet na kabinet dezelfde fouten maakt: omdat het kartelspel belangrijker is dan de uitkomst.

Pechtold zegt eigenlijk: het gaat niet om inhoud, het gaat om rolverdeling.

De uitspraak raakt de kern van het wantrouwen in Nederland. Burgers voelen allang dat ze niet worden vertegenwoordigd, maar bespeeld. Ze zien politici die meer bezig zijn met mediaperceptie dan met oplossingen. Ze zien partijen die bij elk debat dezelfde rituele dans uitvoeren - zonder risico, zonder overtuiging.

En nu bevestigt een oud-partijleider dat dit inderdaad zo werkt. De politiek als toneel, de burger als publiek.

Pechtold denkt misschien dat hij iets nuchters zegt. In werkelijkheid onthult hij een fundament van onoprechtheid dat het hele systeem ondermijnt.

De opmerking van Pechtold legt bloot wat “het spel” écht inhoudt: onderlinge afspraken, coulissenpolitiek en het beschermen van de eigen klasse. De Tweede Kamer is niet langer de plek waar de belangen van gewone Nederlanders centraal staan, maar een arena waarin carrièrepolitici elkaars rollen respecteren zolang het publiek maar blijft klappen.

Links of rechts maakt dan niet meer uit - zolang de machtsbalans van het kartel maar behouden blijft.

Pechtold heeft waarschijnlijk niet bedoeld om de politieke klasse te ontmaskeren, maar dat is precies wat hij doet. Zijn woorden laten zien dat de Haagse wereld zó losgezongen is van de realiteit, dat men zelfs niet meer beseft hoe elitair dit klinkt.

Voor hen ís politiek een spel. Voor de mensen buiten die bubbel is het echter bloedserieus. Het gaat over geld, banen, huizen, veiligheid.

En juist daarom groeit de steun voor partijen die niet meer meedoen aan dat Haagse toneel, maar die zeggen: “Genoeg gespeeld, het wordt tijd om te besturen.”

Alexander Pechtold heeft, waarschijnlijk onbedoeld, een blik achter de schermen gegeven van de Haagse realiteit. Politiek als spel, Kamerleden als acteurs, en de burger als figurant.

Het is precies die houding die het vertrouwen in de politiek vernietigt. Nederland wil geen toneel meer, maar eerlijk bestuur. Geen acteurs, maar vertegenwoordigers.

De ironie is dat Pechtold dacht iets verstandigs te zeggen - maar hij bevestigde precies wat zoveel Nederlanders allang weten: de politiek is een spel dat alleen het kartel nog leuk vindt.