Wilders snoeihard tegen Bikker: “Walgelijk!”

Op X (voorheen Twitter) reageerde Wilders vlijmscherp:

De aanval van Wilders is hard, maar niet zonder context. Sinds de gruwelijke terreuraanval van Hamas op 7 oktober – waarbij meer dan 1.200 Israëlische burgers op brute wijze werden vermoord – heeft de PVV-voorman zich opgeworpen als de meest uitgesproken verdediger van het recht van Israël op zelfverdediging. Elke vorm van morele gelijkstelling tussen Israël en Hamas is voor hem absoluut onacceptabel.

Tijdens de uitzending benadrukte Mirjam Bikker dat ze "altijd vierkant naast Israël" staat, maar voegde daaraan toe dat ze zich zorgen maakt over de manier waarop het Israëlische leger optreedt in Gaza. “Israël kiest nu eigenlijk de laagte van Hamas,” zei ze letterlijk. Die zin – op het eerste gehoor een nuance of oproep tot bezinning – is bij velen in het verkeerde keelgat geschoten. Want: hoe kun je de enige democratie in het Midden-Oosten op één lijn zetten met een islamitische terreurorganisatie die vrouwen onderdrukt, homo’s ophangt en systematisch burgers als menselijk schild inzet?

De vergelijking die Bikker maakt, getuigt volgens critici van een moreel failliet dat steeds vaker te zien is binnen de zogeheten "christelijke middenpartijen". Een reflexmatige neiging tot “balans”, zelfs als het gaat om een brute aanval door een jihadistische terreurgroep. In een tijd waarin Israël strijdt tegen een existentiële dreiging – en iedere vorm van terughoudendheid wordt gezien als zwakte – komt Bikker’s boodschap volgens velen over als laf en ongepast.

Het is niet de eerste keer dat de ChristenUnie onder vuur ligt vanwege haar opstelling in het Israëlisch-Palestijnse conflict. De partij beweegt zich al jaren op een gespannen koord tussen haar traditionele pro-Israël-achterban en een progressiever publiek dat sympathie heeft voor de Palestijnse zaak. Met deze uitspraak lijkt Bikker definitief een grens over te zijn gegaan in de ogen van rechtse kiezers en pro-Israël-denkers.

De aanval van Wilders op Bikker raakt een bredere, groeiende kloof in de Nederlandse politiek. Enerzijds is er het kamp-Wilders: duidelijk, principieel, fel pro-Israël. Anderzijds het kamp van nuance, diplomatie en evenwichtigheid – vaak tot in het absurde, zoals Bikker’s uitspraak bewijst. De vraag is: in hoeverre is er nog ruimte in Nederland voor ondubbelzinnige steun aan Israël in tijden van oorlog? Of worden zelfs bondgenoten steeds lafhartig zodra het moeilijk wordt?

Wat vaststaat: met deze uitspraak heeft Mirjam Bikker zich de woede van een breed scala aan Israël-sympathisanten op de hals gehaald. En in een tijd van morele verwarring is dat misschien wel terecht.