Wilders weer op oorlogspad tegen minister, nu Veldkamp: Blaft Geert alleen of bijt hij ook?

Laten we wel wezen: de actie van minister Veldkamp om een partnerprogramma met Israël, een democratische bondgenoot in een regio vol barbaren, op de helling te zetten, is op zijn zachtst gezegd discutabel. Het riekt naar de zoveelste knieval voor de luidruchtige anti-Israël meute die elke gelegenheid aangrijpt om de Joodse staat te demoniseren. Wilders’ woede hierover is dan ook begrijpelijk en, vanuit zijn perspectief en dat van velen in Nederland, volkomen terecht. Een minister van Buitenlandse Zaken van een land dat Israël altijd (terecht!) heeft gesteund, zou zich niet moeten laten gijzelen door de emoties van de dag en de agenda van Israël-haters.

Het is inmiddels de derde minister in korte tijd die door Wilders publiekelijk aan de schandpaal wordt genageld. Eerder moesten minister van Justitie David van Weel en minister-president Dick Schoof het al ontgelden vanwege hun slappe aanpak van ordeverstoringen, met Wilders’ beroemde “Optreden of aftreden!” ultimatum. Nu is Veldkamp aan de beurt. Het beeld dat Wilders schetst is dat van een kabinet dat hij weliswaar gedoogt of steunt, maar waar hij inhoudelijk weinig van heel laat. Hij positioneert zich als de waakhond, de stem van het volk die de falende ministers tot de orde roept. En de tweets vliegen met duizenden likes en retweets het digitale universum in.

Maar hier begint de schoen te wringen, en hard ook. Want wat gebeurt er ná die vlammende tweets en die gespierde taal? Tot nu toe: bedroevend weinig. De ministers zitten nog op hun pluche, het beleid wordt nauwelijks aangepast, en Wilders’ woorden lijken vooral voor de bühne, voor zijn eigen achterban. Als leider van de grootste partij, met een cruciale rol in de huidige politieke constellatie, heeft Wilders de macht om écht een vuist te maken. Hij kan eisen stellen, hij kan dreigen de steun aan het kabinet in te trekken, hij kan ministers dwingen tot ander beleid. Maar in plaats daarvan zien we vooral veel online kabaal, gevolgd door… stilte. Het begint te lijken op een zorgvuldig geregisseerde show: Wilders roept hard, de media duiken erop, zijn kiezers zijn tevreden, en het kabinet kan weer rustig ademhalen. Want als Geert het écht meent, waarom doet hij dan niets?

Een rake tweet kan electoraal goud waard zijn. Het kan de media domineren en de achterban mobiliseren. Maar het verandert geen beleid. Echte politieke daadkracht vereist meer dan 280 tekens. Het vereist het nemen van risico's, het aangaan van confrontaties in de achterkamertjes én in de Tweede Kamer, en het desnoods opblazen van de boel als het niet anders kan. Is Wilders daartoe bereid? Of is de rol van gedogende oppositieleider, die wel de lusten (het roepen vanaf de zijlijn) maar niet de lasten (het dragen van regeringsverantwoordelijkheid en het sluiten van compromissen) wil, hem eigenlijk wel prima? Zijn geloofwaardigheid staat op het spel. Als hij keer op keer ministers "zwak" noemt en hun beleid "onaanvaardbaar," maar vervolgens alles bij het oude laat, dan wordt zijn eigen positie ook zwak.

De kritiek van Geert Wilders op minister Veldkamp mag dan inhoudelijk steek houden voor een groot deel van Nederland, de échte vraag is wat Wilders er zelf mee gaat doen. Het is de tweede keer in korte tijd dat hij ministers de wacht aanzegt. De vorige keer, tegen Schoof en Van Weel, bleef het bij woorden. Als hij nu weer alleen maar een Twitter-storm ontketent zonder politieke consequenties te verbinden aan Veldkamps optreden, dan devalueert hij zijn eigen dreigementen tot loos alarm. Geert, als u het echt meent, als u echt vindt dat deze ministers falen en het land schade berokkenen, dan is het tijd om uw tanden te laten zien. Stop met alleen maar blaffen. Het is tijd om te bijten. Anders wordt uw rol in dit politieke spel steeds lachwekkender.