Yesilgöz draait over antifa-motie: VVD steunt geen herhaling, maar blijft tegen “dat gedachtegoed”

Toen leek de VVD nog stevig: eindelijk werd erkend dat linkse straatgeweldgroepen net zo goed een bedreiging vormen als extremisten van andere pluimage. Maar nu, onder druk van kritiek uit haar eigen partij en de media, draait Yesilgöz bij.

“Als die letterlijk op deze manier wordt ingediend, zullen we hem niet steunen,” zegt ze.

Tegelijk blijft ze erbij dat ze het gedachtegoed van Antifa verwerpt:

De VVD probeert weer alle kanten tegelijk op te kijken - en dat is precies het probleem.

Wat hier gebeurt, is tekenend voor de huidige staat van de VVD. Eerst meeliften op een populair onderwerp - in dit geval het terechte verzet tegen links-extremistische geweldsgroepen - en zodra de druk toeneemt, de toon verzachten om “gematigd” te lijken.

Yesilgöz weet dondersgoed dat Antifa geen onschuldige protestbeweging is. De groep bestaat uit activisten die geweld niet schuwen, eigendommen vernielen, mensen intimideren en tegenstanders fysiek aanvallen. Ze opereren in heel Europa, vaak georganiseerd, met internationale netwerken.

Het is niet voor niets dat Forum voor Democratie die motie indiende: het benoemen van linkse terreur is jarenlang taboe geweest in Den Haag. Maar zodra dat debat opengebroken werd, sloeg de VVD wéér dicht.

Yesilgöz zegt dat ze “het gedachtegoed” van Antifa niet wil. Maar wat betekent dat concreet? In de praktijk betekent het niets. Want zonder politieke daadkracht blijft dat verzet symbolisch.

Door de motie niet opnieuw te steunen als die opnieuw voorbij komt, laat de VVD de kans liggen om duidelijkheid te scheppen over wat acceptabel is in een democratie. Een beweging die geweld gebruikt om politieke tegenstanders de mond te snoeren, hoort niet getolereerd te worden. Punt.

Het gaat niet om de precieze formulering van een motie, maar om de ruggengraat van een partij. En die ontbreekt bij Yesilgöz - net als eerder bij Rutte.

Wat de VVD werkelijk drijft, is geen principiële twijfel, maar angst voor reputatieschade. De linkse media, van de NOS tot NRC, vielen vorige maand over de partij heen omdat ze samen met FVD en PVV zou hebben “geflirt met extreemrechts”. En in plaats van de feiten te verdedigen - dat Antifa daadwerkelijk geweld pleegt en dat de overheid daar te soft tegen optreedt - koos Yesilgöz voor damage control.

De VVD praat niet meer met overtuiging, maar met peilingen in de hand. Dat maakt de partij onbetrouwbaar voor rechts én ongeloofwaardig voor het midden.

Forum voor Democratie liet tegenover Nieuwsuur weten dat de motie na de verkiezingen gewoon opnieuw wordt ingediend. Als de VVD dan wederom nee zegt, zal dat het definitieve bewijs zijn dat de partij haar ruggengraat volledig kwijt is.

Want hoe geloofwaardig kun je nog zijn als je enerzijds zegt “ik wil dat gedachtegoed niet”, maar anderzijds weigert daar een daad aan te verbinden? Antifa ís een beweging die haat en geweld predikt tegen alles wat niet in haar ideologische kader past. Dat negeren is geen nuance - dat is lafheid.

De partij van Yesilgöz probeert het bekende VVD-trucje: net doen alsof men principieel is, terwijl er ondertussen niets verandert. Dezelfde strategie zagen we bij stikstof, asiel en klimaat: een harde uitspraak, gevolgd door eindeloze relativering en uitstel.

Yesilgöz wil geen fouten maken in campagnetijd - maar juist dát verraadt haar zwakte. Een leider met overtuiging had de aanval geopend op linkse straatintimidatie. Zij kiest voor de veilige weg: vage woorden, geen beleid.

De reactie van Yesilgöz is meer dan een tactische draai. Het laat zien hoe de VVD langzaam maar zeker veranderd is in een partij zonder principes. Waar het politieke opportunisme het steeds wint van de inhoud.

De strijd tegen extremisme - links of rechts - vraagt moed, niet marketing. En moed is precies wat er in Den Haag ontbreekt.