Yesilgöz krabbelt terug na aanval op Douwe Bob – zwakke videoboodschap maakt afgang compleet

In een videoboodschap op X erkent ze dat haar felle tweet “niet heeft geholpen om de dialoog te voeren.” Ze blijft achter de inhoud staan – zoals politici dat altijd zeggen wanneer ze draaien – maar geeft toe dat haar toon de plank missloeg.

De uitspraak is veelzeggend. Waar Yesilgöz eerder zonder nuance insinueerde dat Douwe Bob zich schuldig maakte aan antisemitisme, klinkt nu een voorzichtige correctie:

Maar die zin komt te laat. De schade is al aangericht. Douwe Bob kreeg te maken met doodsbedreigingen. Zijn management vroeg Yesilgöz om haar woorden te nuanceren. Ze weigerde. En nu, na dagen van ophef, komt de VVD-leider met een videoboodschap waarin ze zichzelf probeert vrij te pleiten van de gevolgen van haar eigen toon.

Wat deze afgang des te pijnlijker maakt, is dat dit de aftrap is van Yesilgöz’ verkiezingscampagne. En ze begint niet met visie of daadkracht, maar met een publieke draai na een communicatieblunder van jewelste.

Ze reageerde te fel, zonder nadenken, op een zaak die nuance verdiende. En toen de publieke opinie kantelde, krabbelde ze terug. Dit is geen leiderschap. Dit is paniekmanagement.

De VVD is zoekende. Er is geen duidelijke richting, geen ideologische vernieuwing, geen helder verhaal. De partij voert geen oppositie, maar duikt zodra het spannend wordt. Yesilgöz leek zich te willen profileren als principiële verdediger van vrijheid – maar verwarde dat met het uitspuwen van beschuldigingen zonder inhoudelijke basis.

En nu? Nu probeert ze via een video op X het beeld recht te zetten, met zinnen als:

Maar dat is geen excuus voor een partijleider. Zeker niet als diezelfde partijleider zelf het vuurtje heeft aangestoken dat ze nu zogenaamd wil blussen.

Als VVD-leider moet je rust uitstralen. Overtuiging. Controle. En bovenal: verantwoordelijkheid. Dilan Yesilgöz faalde op al die fronten. Ze koos voor sensatie in plaats van gesprek. Voor ophef in plaats van inhoud. En nu, een paar dagen later, krabbelt ze publiekelijk terug – zichtbaar beschadigd.

Wat mij betreft is dit een premier onwaardig. En de kiezer? Die ziet het. Die doorziet het. De campagne is begonnen – en Yesilgöz staat al op achterstand.