Zwagerman: Media gummen twee miljoen PVV-stemmers uit de geschiedenis - en niemand mag er iets van zeggen

De PVV en D66 eindigen op een gedeelde eerste plaats, maar wie de kranten openslaat, krijgt een totaal ander beeld. Op de voorpagina’s prijkt enkel de juichende Rob Jetten. Alsof Geert Wilders nooit heeft meegedaan. Alsof bijna twee miljoen Nederlanders niet hebben gestemd.

“Voorpagina’s over de verkiezingsavond waarop de grootste partij ontbreekt,” schrijft Zwagerman. “Weggegumd uit de geschiedenis.” En dat is precies wat er is gebeurd: een bewust proces van uitsluiting, bagatellisering en framing.

Wat hier plaatsvindt, is de moderne vorm van gaslighting. Burgers krijgen te horen dat ze wél mogen stemmen, maar dat hun stem er eigenlijk niet toe doet. Ze mogen meedoen, maar niet meetellen.

De media spelen daarin een hoofdrol. Ze presenteren D66 als de ‘morele winnaar’, terwijl de PVV-kiezer wordt genegeerd of verdacht gemaakt. Het kartel heeft geleerd dat openlijke censuur niet meer werkt - dus kiest men voor subtielere middelen: negeren, weglaten, doen alsof iets niet bestaat.

Zwagerman legt die hypocrisie genadeloos bloot. Ze wijst erop dat de democratie al eerder op haar laatste benen liep, toen “de politiek werd gekaapt door activistische ngo’s, met tientallen miljoenen euro’s belastinggeld volgestopt door Sigrid Kaag en Frans Timmermans.” Daarmee raakt ze aan de kern van wat DDS al jaren signaleert: de overname van de publieke macht door ongekozen organisaties, aangestuurd en gefinancierd door dezelfde politieke elite.

De verkiezingsuitslag bevestigt het beeld dat Zwagerman schetst: Nederland wordt niet meer bestuurd door politici, maar door een permanent ambtenarenapparaat dat zijn eigen agenda uitvoert.

Zelfs als een staatssecretaris probeert wetenschappelijk tegenwicht te organiseren - zoals Jean Rummenie deed door een rapport te laten opstellen over de dubieuze stikstofmodellen - wordt hij actief tegengewerkt. “Er is heel veel weerstand, daar moeten we niet naïef in zijn,” zegt Rummenie. “Die heb je niet van vandaag op morgen opgeruimd.”

Dat is de realiteit: bewindslieden worden tegenwoordig gedoogd door hun eigen ministerie, zolang ze zich maar voegen naar de klimaatdogma’s, de EU-lijn en de Kaag-Timmermans-orthodoxie. Zodra iemand daar iets aan probeert te veranderen, belandt zijn rapport “in de papierversnipperaar. Naast de democratie,” zoals Zwagerman het beeldend formuleert.

Wat we nu zien, is dat de ‘vierde macht’ - de pers - niet langer controleert, maar beschermt. Rob Jetten wordt op handen gedragen, terwijl Wilders wordt genegeerd. De PVV-stemmer wordt gereduceerd tot een storende factor in het verhaal dat men wil vertellen.

Dezelfde mechanismen zijn zichtbaar bij de stikstofwaanzin, de klimaatdrammers, en de migratiecrisis. Overal duikt dezelfde dynamiek op: een klein, goed gefinancierd netwerk van ambtenaren, ngo’s en partijvrienden bepaalt wat waar is — en wie mag meedoen aan het debat.

Dat netwerk heeft inmiddels meer macht dan de kiezer zelf. En dat is precies waar Zwagerman voor waarschuwt: de democratie wordt niet met één klap afgeschaft, maar langzaam uitgehold, dossier voor dossier, besluit na besluit.

De situatie na deze verkiezingen is de ultieme test. Als de PVV - ondanks haar positie als mogelijke grootste partij - opnieuw buitenspel wordt gezet, heeft Nederland officieel geen democratie meer, maar een façade van representatie.

Zwagerman zegt het niet met zoveel woorden, maar de implicatie is duidelijk: de burger mag nog stemmen, zolang hij maar de juiste keuze maakt. Doet hij dat niet, dan wordt zijn stem uitgewist, verzwegen of verdraaid.

En dat is het moment waarop het land niet langer vrij is.