Het einde van de verzorgingsstaat

En onze regering? Wat doet zij? Niets.

Onze 'regering' wordt geregeerd door de korte termijn denkers van Brussel, met begrotingswaakhond, de 'charismatische' Fin, Olli-drieprocent-Rehn als spreekbuis. Onze regering laat zich leiden door korte termijn wanbeleid, bedoeld om het begrotingstekort van de overheid binnen de Brusselse drieprocentsnorm te houden, maar ontwikkelt op geen enkele wijze een lange termijnvisie waar het met dit land naartoe moet. Ze heeft waarschijnlijk ook geen idee, zomin de PvdA ideeën heeft waar het met de EU naartoe moet.

'De verzorgingsstaat', wiens totstandkoming ooit voortreffelijk is geanalyseerd door Abram de Swaan in diens 'Zorg en de Staat', die verzorgingsstaat staat dus onder druk. Volgens de politieke visionairs Zijlstra (VVD) en Dijsselbloem (PvdA) moeten we ons voorbereiden op een langdurige soberheid. Het geld is op.

Dat laatste is zeker het geval: het geld is op. En daarom leent de Nederlandse Staat onder de verantwoordelijkheid van 'onze' premier Rutte (VVD) en de minister van Financiën (PvdA) er lustig op los om de arme sloebers uit Zuid-Europa van tientallen miljarden te voorzien. Of moet ik zeggen arme begrotingszondaars, fraudeurs en jokkebrokken?

Intussen wil de regering de gemeenten zwaar korten op de ouderenzorg en een fatsoenlijke thuiszorg, waardoor massa ontslagen in de zorgsector dreigen. Vervolgens ontbreekt het dit kabinet aan enige mate van creativiteit om met alternatieven te komen, maar graaien de zorgbobo's ongestraft de zorgkassen leeg, met als voorlopig triest dieptepunt de ontslagvergoeding van voormalig topman van thuiszorgorganisatie Thebe. Het is werkelijk te bizar voor woorden.

Wat de zorg aangaat, toch een belangrijk onderdeel van onze verzorgingsstaat en ook een absolute kostenpost, zou onze regering eens naar wèl goed functionerende systemen kunnen kijken. Bijvoorbeeld hoe het in Singapore geregeld is. Het zorgstelsel in Singapore is goed en goedkoop. Dat schrijft ook Harvard professor, biotechnologie-ondernemer en AIDS-onderzoeker William A. Haseltine in diens jongste boek 'Affordable Excellence' (pdf). Waarom lukt in Singapore wel, wat hier in Nederland maar niet lukken wil: een goed en betaalbaar zorgstelsel?

Het antwoord op die vraag is even simpel als ontluisterend: in deze poldercultuur ontbreekt de politieke wil om de zaken aan te pakken. Men wil het gewoon niet. Teveel baantjes en andere onnodige subsidies komen dan in het geding.

We hebben een poldercultuur en een subsidiecultuur van ons land gemaakt, waardoor inderdaad de verzorgingsstaat zoals die bedoeld was, een sociaal vangnet voor de behoeftigen, niet langer gehandhaafd kan worden.

Maar we geven wel vreemde lieden, die nog geen enkele bijdrage aan deze samenleving hebben geleverd, die in plaats daarvan een onevenredig hoog beroep doen op datzelfde sociale verzekeringssysteem en zorgstelsel, wel dezelfde rechten als de autochtone Nederlander die keurig netjes al jaren premie heeft afgedragen. Het beroep op ons zorgstelsel door allochtonen is vier (!) keer zo hoog als onder autochtonen, om maar een voorbeeld te noemen. En we geven ze niet alleen dezelfde rechten, maar ook nog eens stemrecht, zowel actief als passief. In theorie kan een Turk of Marokkaan, die beschikt over twee paspoorten 'onze' premier van Nederland worden! Een absurde situatie natuurlijk, die omgekeerd volstrekt ondenkbaar is in die herkomstlanden. En terecht.

Maar terug naar die verzorgingsstaat. Want die gaat op de helling en dat is voor een groot deel van de Nederlanders slecht nieuws, aangezien tweederde van de volwassen bevolking op één of andere wijze van publiek geld afhankelijk is, hetzij via een of andere uitkering, hetzij in een (semi-)publieke functie. Alleen dát al is natuurlijk ongehoord en betekent, dat een wezenlijke verandering daarvan via de stembus een kansloze route is. Tenzij we het one man one vote systeem natuurlijk veranderen. En daar valt steeds meer voor te zeggen. Immers, wie betaalt, bepaalt nietwaar?

In een tijd, waarin de individualisering van onze samenleving hoogtij viert is de collectieve druk nog nooit zo hoog geweest. En dat zorgt voor spanningen. Maar vanuit de politiek wordt geen enkele visie op deze problematiek ontwikkeld. Misschien wel in de laatste plaats door de partij van wie je juist een visie op deze spagaat zou mogen verwachten: het Christen Democratisch Appèl. Maar nee, ook zij weet zich geen raad met de in rap tempo veranderende normen en waarden.

Ook de christelijke traditie in dit land heeft geen antwoord op de snelle twittercultuur van de moderne tijd. Tijd voor bezinning ontbreekt, oppervlakkigheid en korte termijn denken overheersen. Niet alleen in het bedrijfsleven, maar ook in de politiek en -helaas- in het persoonlijk leven van heel veel mensen. Misschien dat we onze hoop moeten vestigen op de jeugd, want gelet op de recente werkloosheidscijfers heeft die groep de komende jaren alle tijd om zich te buigen over een herbezinning waar het met deze samenleving naartoe moet. Nadeel is dan wel weer, dat deze groep over relatief weinig kennis en levenservaring beschikt, maar wellicht dat de groeiende groep werkloze 45-plussers die leemte in kan vullen..

Laat ik niet te cynisch worden. Maar feit is wel, dat de (politieke) ideeën-armoede onder vrijwel alle politieke partijen een zorgelijke zaak is. Met name het door deze regering gevoerde beleid biedt op geen enkele wijze ook maar een begin van een antwoord op de grote vraagstukken van de moderne tijd. Het gevolg daarvan is, dat er op allerhande terreinen in onze samenleving grote tegenstellingen ontstaan. Tussen have's en have not's, tussen publiek en privaat, tussen seculier en religieus, enzovoorts enzoverder. En dat, terwijl onze maatschappij dringend behoefte heeft aan een hernieuwd normbesef, dat een logisch en voor alle partijen aanvaardbaar kader kan bieden.

Overigens is dit kabinet niet uniek in haar poging de verzorgingsstaat tot 'behapbare' proporties terug te brengen. Ook eerdere Paarse kabinetten hebben getracht om door middel van een stringent bezuinigingsbeleid te komen tot een beheersbare situatie op het gebied van zorg, wonen, onderwijs, werknemersverzekeringen, pensioenen en de sociale zekerheid in het algemeen. Maar het heeft allemaal niet geholpen. We stevenen af op een inktzwarte spiraal van verarming en uitzichtloosheid voor grote groepen burgers.

Hoogste tijd dus om de zaken anders aan te pakken. Dat betekent in de allereerste plaats, dat de invloed van Brussel op het regeringsbeleid ongedaan gemaakt moet worden. Dit is een absoluut noodzakelijke voorwaarde om het tij te keren. Maar wie kijkt naar de jongste ontwikkelingen, waarbij Brussel het zelfs bestaat om een nieuwe ambtenarij in het leven te roepen, die gaat controleren of de lidstaten zich wel keurig houden aan het Schengen verdrag, die begrijpt dat er nog een lange weg te gaan is. Los van Brussel dus en weer baas in eigen huis. Dat is prioriteit nummer één.

Prioriteit nummer twee is, dat wij ook weer over onze eigen centjes moeten gaan en ook daar ons eigen beleid kunnen voeren, los van mensen als Olli Rehn en consorten. Dat betekent dus even wat minder miljarden naar jokkende, frauderende en corrupte lidstaten of naar ons geld snakkende 'ontwikkelingslanden', maar meer geld naar onze ouderen en eigen hulpbehoevenden. Het betekent ook een aanzienlijke aanscherping van ons asiel en immigratiebeleid, dat spreekt. Voor wat betreft het asielbeleid moet er een onmiddellijke stop komen voor verblijfsaanvragen en er moet onmiddellijk werk worden gemaakt met de opvang in eigen regio. Dát moet de norm worden. Voor wat betreft het immigtatiebeleid dient er eveneens een pas op de plaats te worden gemaakt en een begin met de afbouw van allerhande vage clubs die hier hun boterham mee verdienen. Weg daarmee, want overbodig. Daar hebben we nu even geen tijd en geld voor.

Ten derde moet er eens ècht werk worden gemaakt met een verminderde regeldruk voor burgers en bedrijven. Onze samenleving wordt kapotgereguleerd. Dat krijg je als je een omvangrijke quartiare sector creëert en je ambtenaren de vrije hand biedt om naar hartelust hun (linkse) stokpaardjes te berijden. Het mes daarin.

En tenslotte dient er ècht werk te worden gemaakt van een ander belastingstelsel. Sowieso moet de belastingdruk omlaag. De burgers en bedrijven in dit land worden geconfronteerd met een gemiddelde belasting- en premiedruk van veertig (!) procent. Dat is absurd. Maar in plaats dat de regering deze belastingdruk wil verminderen doet zij het omgekeerde. Met het -overigens voorspelbare- omgekeerde gevolg. Neem de laatste BTW verhoging van 19 naar 21 procent. In plaats van meer geld binnen te halen, liep de schatkist twee miljard (!) aan belastingopbrengsten mis. Het is werkelijk te gek om los te lopen.

Een grote schoonmaak is dus geboden, maar zolang de hoofdstroom media de bekende politiek correcte EU riedel blijft uitbazuinen worden er te weinig wakker om het verschil te maken.

Het resultaat zal zijn een volledig uitgekleedde verzorgingsstaat, dewelke die naam niet waardig zal zijn..