Pesten is en blijft een enorm probleem. Je vraagt je af waar docenten zijn dat ze dit steeds weer laten gebeuren.
Er is niets tragischer voor een mens om zijn of haar kind te verliezen. De 'natuurlijke' gang van zaken is dat de ouders eerst gaan, daarna -- hopelijk heel lang daarna -- hun kinderen. Een vader of moeder die zijn of haar kind verliest heeft daar levenslang last van.
De dood van een kind is dus altijd bijzonder tragisch, maar dat is helemaal het geval als het kind zelfmoord pleegt. Dat is, helaas, wat de ouders overkwam van Daniel Fitzpatrick, een 13-jarige jongen die zichzelf van het leven beroofde nadat hij jarenlang gepest was door leeftijdgenoten.
Zijn lichaam werd gevonden door één van zijn zussen, die op zijn bureau een afscheidsbrief vond waarin de jonge Daniel uitlegde waarom hij zichzelf gedood had. Zijn familie heeft de brief vrijgegeven omdat ze mensen -- en met name kinderen -- ervan willen doordringen welke vreselijke gevolgen
pesten kan hebben.
In zijn brief schrijft Daniel:
"At first it was good lots of friends, good grades and great life but I moved and went back but it was different. My old friends changed they didn’t talk to me they didn’t even like me. 6th grade comes [redacted] my “friend” he failed and I failed too. But [redacted] took it out on me. He bullied me along with [redacted]. They did it constantly until I went into a fight with [redacted] everyone stopped except [redacted] he was angry. I ended getting x-rays for my pinkie from [redacted]. I ended up fighting [redacted] and got a fractured pinkie. He got into a lot of trouble as for me, no trouble at all. But they continued, I gave up the teachers either they didn’t do ANYTHING!"
Met andere woorden, hij werd continu gepest, in elkaar geslagen, en zag tot zijn schok dat zijn docenten niets deden om hem te beschermen.
"Not getting them in trouble even though they did trouble, I got in trouble instead. [Redacted] was mad at me because he believed I failed him. Mrs. [redacted] didn’t do anything. I told all the teachers nothing except one, Ms. [redacted]. She was the nicest teacher ever she understood and did something but it didn’t last long."
Eén lerares deed op een gegeven moment iets, maar de effecten van haar ingrijpen verdwenen al snel weer.
De jonge Daniel concludeerde:
Met andere woorden, hij wilde gewoon ontsnappen en zag uiteindelijk nog maar één oplossing: zichzelf doden.
Daniels moeder heeft de brief vrijgegeven in de hoop dat ze hiermee iets aan pesten kan doen. In haar publieke mededeling is ze direct en hard ten opzichte van Daniels docenten, die niet anders verdienen:
"Danny zei dat hij bang was voor zijn docenten. Hij had het gevoel dat de hele school wist dat hij gepest werd en dat iedereen hem achter zijn rug uitlachte. Ze vernederden hem.
"Mijn zoon had niet moeten sterven om eindelijk gehoord te worden. Er is iets ernstigs mis met volwassenen in een positie van autoriteit dat ze een kind niet helpen dat naar hen toe komt voor hulp.
"Geen enkele ouder hoort zijn eigen kind te begraven."
Zo is het maar net. Daniels docenten moeten zich kapotschamen dat ze dit hebben laten gebeuren.
