Drentse boerin radeloos: wolven verscheuren haar kudde - overheid kijkt weg

Toch blijft de overheid toekijken. In Den Haag heet dit “natuurherstel”. In Drenthe heet het slachting.

Sinds de wolf in 2015 officieel “terugkeerde” naar Nederland, is het beest een soort heilig icoon geworden voor de natuurburelen. Staatsbosbeheer, de provincies en natuurfondsen vieren elke waarneming alsof het om een zeldzame overwinning gaat. Maar niemand durft hardop te zeggen wat die terugkeer betekent voor boeren, dieren en dorpsgemeenschappen.

Lensing beheert al bijna dertig jaar een kudde van ruim honderd galloways in het Elperstroomgebied, een gebied van zo’n 600 hectare natuurgrond. Vroeger groeiden haar kalveren rustig op, bericht de krant van Midden Drenthe. Nu verdwijnen ze - soms letterlijk van de aardbodem.

In 2022 begon het. Een paar kalveren bleven plots weg. In 2023 ging het echt mis: tien kalveren kwamen niet terug van het veld, en dit jaar lijkt het rampjaar compleet. Geen enkel kalf overleeft de zomer. Zelfs volwassen dieren worden aangevallen.

Volgens Lensing was het begin van dit jaar het dieptepunt. Er werd geen enkel kalf volwassen, en sommige volwassen koeien moesten zelfs worden afgemaakt omdat hun verwondingen te ernstig waren. Omwonenden hoorden ’s nachts wat niemand ooit zou willen horen: koeien die krijsen van pijn.

“Het gaat door merg en been,” zegt Lensing. En terwijl boeren radeloos zijn, komt er van de kant van Staatsbosbeheer en de provincie vooral stilte - of bureaucratisch gemompel over “balans in de natuur”.

Die balans is allang zoek. Want wat is er natuurlijk aan vee dat wordt afgeslacht op een terrein dat ooit bedoeld was voor landbouw en beheer? En wat is er humaan aan het beschermen van een roofdier dat dorpen terroriseert en boeren tot wanhoop drijft?

De wolf is allang geen dier meer - het is een symbooldier geworden van de bestuurlijke elite. Voor de EU en Den Haag is hij hét bewijs dat “biodiversiteit werkt”. Maar in de praktijk is het een ramp voor mens en dier. De bescherming van de wolf is zo streng dat boeren praktisch niets mogen doen.

Zelfs als ze foto’s of sporen hebben van een aanval, volgt er meestal een rapport, geen actie. En als de schade wordt vergoed, dan alleen na maanden wachten - en vaak voor een fractie van de werkelijke kosten.

Het resultaat: boeren geven op, stoppen met grazen in natuurgebieden, of moeten hun dieren verkopen. Zo verdwijnt de kleinschalige veehouderij - niet door stikstofbeleid alleen, maar ook door de roofdierpolitiek van Brussel.

De verantwoordelijke terreinbeheerder van Staatsbosbeheer, Hans Alting, zegt in de krant dat “het een dilemma is” en dat “wolven slim zijn, ze leren steeds bij.” Maar boeren leren ook - namelijk dat ze in dit systeem niets meer waard zijn.

Lensing verwoordt het wrang: “Op deze manier zijn we wolfverzorgers geworden.” Haar dieren zijn niet langer vee, maar voer.

De ironie? Hetzelfde SBB dat boeren de les leest over “dierenwelzijn” laat roofdieren vrij rondlopen in gebieden waar tam vee graast. De overheid speelt met levens - en noemt het natuurbeheer.

Nederland heeft het morele kompas verloren in zijn omgang met natuur en landbouw. We beschermen de wolf met wetten, maar laten de boer vallen. We spreken over “balans”, terwijl de realiteit bloedrood is.

De vraag is niet meer of dit beleid moet veranderen, maar hoe snel. Elke week dat het blijft zoals het is, kost nieuwe dieren het leven.

De wolf hoort in sprookjes, niet in de weilanden van Drenthe. Zolang de overheid liever een roofdier beschermt dan een boer, is dit land het contact met de werkelijkheid kwijt.