Halsema’s lafheid: Islamkritiek vermeden in homoacceptatie-crisis Amsterdam

In Het Parool wijt Halsema de afnemende homoacceptatie aan types als Andrew Tate, die vrouwonvriendelijke en macho-ideeën zouden verspreiden. Klinkt plausibel, totdat je hoort dat onderzoekers zelf toegeven: er is géén wetenschappelijk bewijs dat de manosfeer invloed heeft op homoacceptatie. Nul. Nada. Wat we wél weten, is dat Amsterdams straten onveilig zijn geworden voor homo’s. Incidenten van intimidatie en geweld, vaak gelinkt aan groepen jonge mannen uit culturen waar homofobie diep geworteld is, stapelen zich op. En ja, Andrew Tate is moslim, met een grote aanhang onder islamitische jongeren, maar Halsema weigert dat verband te leggen. In plaats daarvan gooit ze vage termen als ‘manosfeer’ in de strijd, terwijl de echte oorzaak – de ongecontroleerde import van intolerante denkbeelden – onbenoemd blijft.

Laten we de feiten op tafel leggen. Amsterdams tolerante imago ligt aan diggelen. Mannen durven niet meer hand in hand over straat, uit angst voor scheldpartijen, spugen of erger. Halsema’s angst voor onrust houdt haar muilkorf om. Maar zoals elke Amsterdammer weet: problemen los je niet op door ze te negeren. Juist door de confrontatie aan te gaan, zelfs als dat spannend is, kun je verandering forceren. Halsema’s indirecte gebrabbel werkt contraproductief. Door de islam niet te benoemen, laat ze daders vrijuit gaan en slachtoffers in de kou staan.

Dit is niet alleen een falen van Halsema, maar van de hele linkse elite die decennia heeft weggekeken van de gevolgen van hun immigratiebeleid. De homogemeenschap, ooit een trots symbool van Amsterdams vrijzinnigheid, betaalt nu de prijs. Het is tijd dat Halsema haar verantwoordelijkheid neemt, de feiten onder ogen ziet en de confrontatie aangaat – hoe ongemakkelijk ook. Anders zal Amsterdams reputatie als tolerante stad definitief tot het verleden behoren.