Hollands zomerweer slaat weer toe: buien, code geel en 20 graden

Vandaag worden we opnieuw getrakteerd op een bont palet van code geel, buien, windvlagen en frisse temperaturen. In Flevoland is het zelfs zo erg dat het KNMI waarschuwt voor wateroverlast. En wie dacht: ach, het klaart straks wel op, komt van een koude kermis thuis.

Letterlijk.

De temperaturen hobbelen rond de 19 à 20 graden, met uitschieters naar 11 graden in de vroege ochtend. Ja, elf. In eind juli. In een tijd waarin je normaal in korte broek zou lopen en je barbecue zou aansteken, staat nu de regenjas standaard klaar bij de voordeur. Waar blijft die opwarming van de aarde?

Vandaag trekken buien van het IJsselmeer richting het zuidoosten. De westkust krijgt het in de ochtend voor de kiezen, later verplaatst de ellende zich naar het binnenland. Alleen in het Waddengebied lijkt het droog te blijven – een klein wonder in dit meteorologisch moeras.

Ironisch genoeg worden dit soort “zomers” steeds gewoner, terwijl de overheid je ondertussen nog steeds behandelt alsof je massaal airco’s draait in een zinderende hittegolf. De energieprijzen blijven torenhoog, terwijl Nederlanders gewoon de verwarming aanzetten in juli.

Klimaatbeleid? Jazeker. Maar de enige constante in het weerbeleid is dat jij als burger altijd betaalt – of het nu 40 graden is of 14.

Wat we al jaren zien, wordt met elke zomer duidelijker: Nederland is géén zomerland meer. Geen stabiel zon-zee-strandseizoen. Nee, we leven in een land van juli-stormen, augustus-vlagen, en september-kou. En terwijl Spanje zucht onder 40 graden, worden wij afgescheept met herfst in juli.

En de politiek? Die praat over warmterecords en hitterampen, maar negeert de koude, natte realiteit van de Nederlandse zomer. Waar blijft de aandacht voor de échte weersrealiteit van het gemiddelde Nederlandse gezin? Of mogen we alleen nog klagen als het in het narratief past?

Niemand verwacht 30 graden elke dag. Maar we mogen wél verwachten dat een zomer ook echt voelt als zomer. Dat je zonder paraplu naar buiten kunt. Dat je kinderen kunnen spelen in de tuin zonder rubberlaarzen. Dat je barbecue niet ieder weekend letterlijk in het water valt.

Maar zolang we worden afgescheept met excuses, weerpraatjes en klimaatpropaganda, blijft het grootste slachtoffer de gewone Nederlander. De man of vrouw die na een jaar hard werken hoopt op een paar weken zon en rust – en in plaats daarvan de ene bui na de andere op zijn dak krijgt.