Keiharde waarheid: Homohaat zit niet in de Biblebelt, maar in Amsterdam

Jongeren als Jesse Baak hebben gelijk als ze de hypocrisie benoemen. Jesse, een jonge homoseksuele man uit de Achterhoek, schetst een glashelder beeld van hoe de situatie écht is: de zogenaamde ‘gevaarlijke’ Biblebelt biedt hem en zijn vriend veiligheid en gemoedelijkheid, terwijl hij in Amsterdam op zijn hoede moet zijn. Want dáár wordt hij bespuugd, bedreigd, en uitgescholden. Dáár durven homoseksuele jongeren nauwelijks nog hand in hand over straat. En dáár neemt de tolerantie razendsnel af.

Cijfers liegen niet: uit de Gezondheidsmonitor Jeugd 2023 blijkt dat nog maar 43 procent van de Amsterdamse scholieren homoseksualiteit accepteert. Twee jaar daarvoor was dat nog 63 procent. Een dramatische daling, die precies aantoont waar het probleem zit. Niet in de dorpen op de Veluwe of in Zeeland, maar in onze zogenaamd tolerante hoofdstad. En toch durft bijna geen politicus of bestuurder die waarheid hardop uit te spreken.

En deze lijn zet zich door.

Marjolein Moorman (GroenLinks/PvdA Amsterdam) en burgemeester Femke Halsema blijven liever veilig wijzen naar het ‘gevaarlijke platteland’ of zelfs naar verre landen als Hongarije, terwijl ze het geweld en de intimidatie die dagelijks in hun eigen straten plaatsvinden compleet negeren. De realiteit in Amsterdam is niet een Pride-feest; het is angst en onveiligheid voor mensen zoals Jesse Baak.

In Amsterdam is het helaas glashelder waar het probleem vandaan komt. VMBO-leerlingen, jongeren met een migratieachtergrond en religieuze groepen blijken homoacceptatie massaal af te wijzen. En in plaats van dit openlijk te benoemen en aan te pakken, kijkt de gemeenteraad liever weg uit angst voor beschuldigingen van racisme of intolerantie. Terwijl het echte racisme en de echte intolerantie zich recht voor hun neus afspelen.

Dit wordt bevestigd door meerdere getuigenissen van homoseksuele jongeren uit zogenaamd conservatieve gebieden als Urk en Nunspeet. Ze voelen zich juist veiliger in hun eigen omgeving dan in Amsterdam. Daar krijgen ze hooguit een nieuwsgierige blik; in Amsterdam krijgen ze stenen, spuug en scheldwoorden naar het hoofd geslingerd.

Het toppunt van cynisme is misschien nog wel burgemeester Femke Halsema zelf. Terwijl haar eigen stad verandert in een plek waar LHBTI’ers zich niet meer veilig voelen, vliegt ze naar Boedapest om mee te lopen in een Pride-demonstratie. Natuurlijk is solidariteit met buitenlandse LHBTI’ers mooi en belangrijk, maar hoe hypocriet is het om elders je vlag te zwaaien terwijl je eigen inwoners zich thuis doodsbang voelen?

Halsema moet haar taken als burgemeester serieus nemen: veiligheid in haar eigen stad garanderen. Laat die buitenlandse optochten maar over aan ministers; Halsema hoort thuis aan de slag te gaan met het aanpakken van intolerantie en geweld in Amsterdam zelf.

We kunnen het niet vaak genoeg zeggen: de werkelijke intolerantie tegen homoseksuelen vindt plaats in de grote steden, met Amsterdam voorop. De cijfers liegen niet, de getuigenissen liegen niet, en de ervaringen liegen zeker niet. Progressieve bestuurders moeten stoppen met de Biblebelt weg te zetten als gevaarlijk bolwerk van homohaat en zich richten op waar de haat écht vandaan komt: hun eigen achterban, in hun eigen straten.

Veiligheid is geen privilege, maar een basisrecht. En zolang Amsterdam blijft wegkijken van het echte probleem, zal die veiligheid nooit worden gegarandeerd. Stop met de schijnvertoning van regenboogvlaggen en begin met echte actie: meer handhaving, strengere straffen en gerichte voorlichting. Want zolang Amsterdam faalt, is Nederland niet vrij.

De tijd van wegkijken is voorbij. Amsterdam, neem eindelijk je verantwoordelijkheid.