Moskeekoepel wil ‘nationale coördinator tegen islamofobie’ - nog meer symboolpolitiek op komst

De ironie? Zelfs de huidige coördinator tegen discriminatie en racisme, Rabin Baldewsingh, vindt het geen goed idee. Hij waarschuwt voor “versnippering” en noemt het “symboolpolitiek”.

En daar heeft hij - uitgerekend deze keer - volkomen gelijk in.

We hebben inmiddels een coördinator tegen racisme, een coördinator tegen antisemitisme, een coördinator tegen klimaatverandering en zelfs een coördinator tegen desinformatie.

Maar blijkbaar moet daar nu ook nog eentje bijkomen: een “coördinator tegen islamofobie.” Een aparte post, met kantoor, personeel, budget, voorlichters en beleidsnota’s. Want in Nederland is het makkelijker een nieuwe functie te creëren dan een probleem écht aan te pakken.

Het is de zoveelste poging om een maatschappelijk debat te moraliseren in plaats van te begrijpen.

De moskeekoepel wijst op een aantal bedreigingen aan het adres van moskeeën. Dat is verwerpelijk, uiteraard - iedereen heeft recht op veiligheid. Maar de reflex om dat direct te vertalen naar “Nederland is islamofoob” is absurd.

Er zijn incidenten, maar die worden telkens uitvergroot tot een nationale crisis. Elke kritiek op de islam, op islamisering, of op politieke invloed van islamitische organisaties, wordt meteen in hetzelfde hokje geduwd: haat, fobie, racisme.

Zo verschuift de discussie van inhoud naar emotie. Wie zorgen uitspreekt over de rol van de islam in Nederland, wordt niet weerlegd - maar verdacht gemaakt.

En precies dát is het doel van zo’n extra coördinator: de kritiek monddood maken.

Het begrip “islamofobie” wordt al jaren gebruikt als politiek schild. Het dekt niet alleen daadwerkelijke haat tegen moslims - wat iedereen veroordeelt - maar ook elke vorm van kritiek op de islamitische religie, cultuur of immigratie.

Zeg iets over hoofddoekdwang? Islamofoob. Spreek over de rol van de islam in integratieproblemen? Islamofoob. Zorg uiten over extremisme of parallelle gemeenschappen? Islamofoob.

Met dat frame wordt de publieke ruimte steeds smaller. Een aparte “coördinator tegen islamofobie” zou dat proces alleen maar versnellen. Het zou een politiek instrument worden om meningen te veroordelen in plaats van misdaden te bestrijden.

Niemand ontkent dat er in Nederland discriminatie bestaat - tegen moslims, Joden, vrouwen, ouderen, of wie dan ook. Daarom ís er al een coördinator tegen discriminatie. Daarom zijn er wetten, instanties en meldpunten.

Wat K9 nu vraagt, is niet bescherming, maar privilege: een aparte status voor één religieuze groep. Alsof moslims als enigen in Nederland geconfronteerd worden met haat of dreiging. Dat is niet gelijkheid - dat is onderscheid op basis van religie.

En dat druist juist in tegen alles waar een vrije samenleving voor staat.

Met elke nieuwe “coördinator” verdelen we Nederland verder in hokjes. Iedere groep claimt eigen rechten, eigen beleid, eigen bescherming. Er is geen gezamenlijk burgerschap meer, alleen nog belangengroepen met politieke macht.

De ironie is dat dit beleid - zogenaamd tegen discriminatie - juist meer identiteitspolitiek en verdeeldheid creëert. Het versterkt het idee dat mensen niet gewoon Nederlander zijn, maar vertegenwoordigd moeten worden via hun etnische of religieuze club.

Precies dat is wat de multiculturele samenleving kapotmaakt.

Dat de roep om een coördinator tegen islamofobie juist nú komt, is veelzeggend. De discussie over de BBC-manipulatie, de groei van rechts Nederland, en de toenemende kritiek op woke- en diversiteitsbeleid zorgen voor onrust in progressieve kringen.

En dus komt er weer een poging om het debat te verleggen: weg van mislukte integratie, falend migratiebeleid, en islamitisch extremisme - terug naar het eeuwige slachtofferverhaal.

De boodschap: “Moslims zijn de echte slachtoffers, niet de Nederlanders die al jaren zien hoe hun wijken, scholen en cultuur veranderen.”

Het is een afleidingsmanoeuvre, geen oplossing.

De harde cijfers liegen niet. Integratie stagneert, werkloosheid onder migranten blijft hoog, en in talloze wijken ontstaan parallelle samenlevingen. In plaats van daar eerlijk over te praten, verzinnen beleidsmakers liever nieuwe functies, commissies en coördinatoren.

Wie de problemen benoemt, krijgt het stempel “islamofoob.” Zo wordt de oorzaak van het conflict - het falende integratiebeleid - omgedraaid tot gevolg. Niet de problemen in de islamitische gemeenschap zijn het probleem, maar de kritiek daarop.

Dat is een perverse logica die het land verdeelt en verlamt.