Nederland verhardt: opnieuw steekpartijen en dodelijk politiegeweld - wat is er met ons land aan de hand?

In Helmond ging het mis rond half drie ’s nachts in een woning aan de Peelhof. Beide slachtoffers moesten met spoed naar het ziekenhuis. De politie hield een verdachte aan, maar wat er precies gebeurde, is nog onduidelijk.

En amper negen uur eerder, in Rozenburg, liep een ander huiselijk incident volledig uit de hand. Agenten gingen af op een melding, werden geconfronteerd met een man met een mes - en moesten schieten. De man overleed ter plekke. De Rijksrecherche onderzoekt de zaak, zoals altijd wanneer een agent zijn wapen gebruikt.

Twee verschillende plaatsen, twee verschillende situaties - maar dezelfde boodschap: het geweld in Nederland neemt angstaanjagend snel toe.

Wie het nieuws volgt, ziet het patroon: elke dag nieuwe steekpartijen, schietincidenten, bedreigingen en huiselijke explosies. Wat ooit uitzonderlijk was, is nu dagelijkse kost geworden.

We lezen over tieners met messen op school. Over verwarde personen die met wapens rondlopen. Over gezinnen waarin ruzies eindigen met sirenes en crime scene-tape. Nederland verandert in een land waar geweld de nieuwe norm is geworden.

De politie spreekt al langer van “een trend van verharding”. Dat klinkt bureaucratisch, maar het betekent simpelweg: meer agressie, minder rem, meer gevaar. Agenten worden vaker aangevallen, hulpverleners bedreigd, en de straat voelt onveiliger dan ooit.

Politici praten er graag over alsof het een “perceptieprobleem” is - alsof mensen zich slechts onterecht onveilig voelen. Maar het is geen gevoel meer, het is feitelijke realiteit.

In vrijwel elke provincie vinden maandelijks meerdere steekincidenten plaats. Vaak in huiselijke kring, steeds vaker ook op straat, en soms zelfs bij scholen of opvanglocaties.

Er is iets fundamenteel mis in onze samenleving. Mensen verliezen hun zelfbeheersing, normen vervagen, en de politie moet steeds vaker optreden in situaties die volledig zijn ontspoord.

De vraag is niet meer of Nederland verhardt - de vraag is hoe lang dit nog door kan gaan voordat het hele systeem breekt.

Het incident in Rozenburg laat zien hoe gevaarlijk het werk van agenten is geworden. Ze rukken uit naar een melding - vaak zonder precies te weten wat hen te wachten staat - en staan opeens oog in oog met iemand die een mes trekt.

Dat soort situaties eindigt steeds vaker fataal. Niet omdat de politie “te hard optreedt”, maar omdat het geweld van burgers zélf escaleert. In veel gevallen is de agressor niet eens een crimineel, maar iemand die volledig doordraait - door drugs, psychische problemen of pure woede.

De combinatie van huiselijk geweld, verwarde personen, en messen op straat is een explosieve cocktail geworden waar geen enkele politieorganisatie tegen bestand is.

Wat deze twee incidenten illustreren, is iets veel diepers dan alleen ‘twee misdrijven’. Het is het symptoom van een samenleving die haar zelfbeheersing kwijt is. Waar woede en frustratie sneller naar geweld leiden dan naar woorden.

Het heeft te maken met opvoeding, met mentaliteit, met een overheid die jaren heeft weggekeken van sociale ontwrichting. En het resultaat is een land waarin de politie bijna dagelijks levens moet redden - of nemen - om de orde te bewaren.

Twee steekpartijen, één dode, meerdere gewonden - allemaal in één etmaal. Dat is geen toevallige samenloop van omstandigheden meer. Dat is een alarmsignaal. Nederland glijdt langzaam af naar een samenleving waarin geweld gewoon is geworden. En wie dat nog steeds “een gevoel” noemt, leeft in een andere wereld dan de rest van ons.