Randstedelingen jagen huizenprijzen op in Groningen – eigen volk buitenspel

Volgens cijfers van De Hypotheker is het gemiddelde hypotheekbedrag in Groningen in twee jaar tijd met maar liefst 23 procent gestegen, tegenover een landelijk gemiddelde van 14 procent. In Overijssel en Drenthe zijn de stijgingen respectievelijk 22 en 20 procent. Dat is geen natuurlijke marktontwikkeling, maar het directe gevolg van beleidsfalen in de Randstad – waar wonen inmiddels een luxeproduct is geworden.

Huizenkopers trekken niet naar Groningen uit liefde voor de streek of binding met de regio, maar omdat ze in de Randstad letterlijk nergens meer terechtkunnen. Wat volgt is een rampzalig rimpeleffect: zij kopen in het noorden wél, en duwen daarmee de lokale prijzen omhoog. Het gevolg? Jonge Groningers, Drenten en Overijsselaars worden uit hun eigen markt gedrukt.

Waar lokale starters vroeger nog kans maakten op een betaalbare woning in hun geboortedorp of regio, staan ze nu met lege handen. Randstedelingen kopen met grotere budgetten, hogere inkomens en vaak met flinke overbiedingen. Voor wie daartegenop moet boksen met een lokaal loonstrookje, is de uitkomst voorspelbaar: je verliest.

De nieuwe kopers nemen de langere reistijd “voor lief”. Logisch, want wie nog maar twee keer per week naar kantoor hoeft, heeft liever een groter huis in een rustigere wijk. Maar wat is het effect op die dorpen en steden? De gemeenschap verandert. Lokale voorzieningen worden overbelast. De sociale samenhang verdwijnt. En de volgende generatie ziet zichzelf al vertrekken naar een krap flatje in de periferie, omdat het huis in hun eigen dorp is verkocht aan een marketeer uit Amsterdam.

De huizenmarkt wordt steeds meer een race voor wie het meest verdient, het hardst kan lenen of het meeste kan bieden. Voor de gewone Nederlander, geboren en getogen buiten de Randstad, betekent dit het einde van elk perspectief op betaalbaar wonen.

Iedereen kent de oplossing: bouwen, bouwen, bouwen. Maar dat gebeurt niet. Omdat de overheid vasthoudt aan absurde stikstofregels, bureaucratische vergunningstrajecten en een ondoordachte spreiding van migratie, blijven woningen uit. Ondertussen groeit de bevolking verder, en neemt het aantal alleenwonenden toe. Gevolg: meer vraag, minder aanbod, hogere prijzen.

De directeur van De Hypotheker zegt het zelf: zolang het kabinet niet ingrijpt in het systeem, blijft dit doorgaan. En dus blijft Nederland in een negatieve spiraal van tekorten, prijsstijgingen en oververhitte markten – waar alleen de bovenlaag van profiteert.

Wat zich hier voltrekt is een stille volksverhuizing. Geen natuurlijke migratie, maar een door de overheid veroorzaakte verplaatsing van woningzoekenden. Het gevolg is dat hele regio’s hun identiteit verliezen, hun jonge bevolking kwijtraken, en worden omgevormd tot slaapregio’s voor Randstedelijke werkenden. En dat alles terwijl de Randstad zelf overloopt – maar onbespreekbare problemen als massa-immigratie niet worden aangepakt.

Deze situatie is niet duurzaam. Niet eerlijk. Niet sociaal. En bovenal: niet houdbaar. Gemeenschappen horen zichzelf te kunnen reproduceren. Jongeren moeten kunnen blijven wonen waar ze opgroeiden. De overheid heeft die plicht massaal laten vallen – en dat is een nationale schande.