Schokkend: Amsterdamse driehoek liet zedendader lopen – daarna vermoordde hij Lisa

En toch: men greep niet in. Men wist dat hij zich op de COA-locatie aan de Hogenhilweg in Amsterdam bevond. Hij had daar opgepakt kunnen worden. Hij had onschadelijk gemaakt kunnen worden. Maar er gebeurde niets.

Het gevolg: de brute moord op Lisa, een 17-jarig meisje dat gewoon naar school fietste.

Dat is de vraag die heel Nederland nu bezighoudt. Waarom kozen de autoriteiten ervoor om een gevaarlijke zedendader vrij rond te laten lopen, terwijl zijn verblijfplaats bekend was? Waarom werd er niet ingegrepen, niet gearresteerd, niet uitgezet?

Het antwoord is schokkend, maar voorspelbaar: politieke correctheid. De angst om “te hard” op te treden tegen een asielzoeker. De reflex om de COA-locaties koste wat het kost te beschermen tegen negatieve publiciteit.

De Amsterdamse driehoek – met Femke Halsema als burgemeester – koos niet voor veiligheid, maar voor de eigen ideologische agenda. En Lisa betaalde de prijs.

Dit drama legt de kern bloot van het migratiebeleid. De dader was een illegale kansenparel. Hij had nooit op Nederlandse bodem mogen rondlopen. Hij had nooit opgevangen mogen worden in een COA-locatie in Amsterdam.

Toch werd hij niet uitgezet. Toch kreeg hij onderdak. En toen hij zich ontpopte tot zedendader en verkrachter, werd hij niet opgepakt. Hij kon ongehinderd toeslaan – met dodelijke gevolgen.

Iedereen ziet het patroon. Criminelen uit Nigeria, Algerije, Marokko en elders worden keer op keer “opgevangen”, krijgen bescherming, maar worden niet aangepakt. Totdat er slachtoffers vallen. Totdat er een Lisa is.

Femke Halsema, de politie en het OM dragen hier directe verantwoordelijkheid. Zij wisten van de eerdere feiten. Zij kenden de verblijfplaats. Zij besloten niet op te treden.

Dat is geen “incident” meer. Dat is een bewuste politieke keuze. Een keuze die het leven van Lisa heeft gekost.

En waar is de verantwoording? Waar is het aftreden van bestuurders die zo’n grove fout maken? Waar is de woede van de Tweede Kamer? Vooralsnog: oorverdovend stil.

Het drama-Lisa is meer dan een individueel misdrijf. Het is het symbool van een land dat zijn dochters niet meer beschermt. Een land dat liever de “rechten” van asielzoekers veiligstelt dan de veiligheid van Nederlandse meisjes.

Hoe vaak moeten we dit nog zien? Van aanrandingen in asielzoekerscentra tot groepsverkrachtingen in steden: het patroon is duidelijk. En toch blijft de overheid wegkijken.

Een samenleving die haar eigen kinderen niet beschermt, is ten dode opgeschreven.

De vraag “waarom” moet beantwoord worden. Waarom liet de Amsterdamse driehoek deze man lopen? Waarom werd hij niet direct opgepakt na de eerste verdenking? Waarom wordt de veiligheid van Nederlanders systematisch ondergeschikt gemaakt aan politieke agenda’s?

Zonder antwoord en zonder harde consequenties is het vertrouwen in de overheid definitief weg. Dan zijn we een land geworden waar burgers vogelvrij zijn, en bestuurders alleen nog hun ideologische dogma’s najagen.