Schokkende rapporten: hoe de politiek duizenden kwetsbare kinderen keihard in de steek laat

En wie draagt de schuld? Niet de hardwerkende jeugdzorgmedewerkers, maar de politiek die dit stelsel moedwillig heeft kapotgemaakt. Gemeenten, het rijk, opeenvolgende kabinetten: iedereen wist dat het systeem vastliep. Maar in plaats van de problemen op te lossen, kozen bestuurders ervoor om te beknibbelen en weg te kijken.

Terwijl kinderen onder toezicht staan van de overheid, worden ze in werkelijkheid aan hun lot overgelaten. Pleegzorg, jeugdbescherming, jeugdreclassering: allemaal kampen ze met te weinig personeel, te weinig middelen, te weinig regie.

En wat doen gemeenten? Die laten zich niet leiden door de vraag: wat heeft dit kind nodig? Nee, zij kijken naar hun begroting. Uit kostenoverweging wordt zorg geweigerd of afgezwakt. Gemeenten bepalen welke hulp een kind krijgt, zelfs als professionals dringend waarschuwen dat er zwaardere trajecten nodig zijn.

Het gevolg: kinderen belanden in onveilige situaties, lopen blijvende trauma’s op en zien hun toekomst vermorzeld.

De crisis in de jeugdzorg is geen natuurramp. Dit is door de politiek gecreëerde ellende. Toenmalige kabinetten-Rutte kozen voor decentralisatie: gemeenten moesten het voortaan regelen, “dichter bij de burger.” In werkelijkheid was het niets anders dan een bezuinigingstruc.

Daarna keek Sigrid Kaag weg toen de problemen zich opstapelden. En nu? Dick Schoof en zijn kliek zijn drukker met elkaar bevechten dan het oplossen van dit heel serieuze probleem.

Sterker nog, inhoudelijk gaat het kabinet gewoon door met ál het beleid van de kabinetten Rutte. Het is pervers: miljarden worden verkwist aan stikstofbeleid, klimaatsubsidies, EU-bijdragen. Maar voor kinderen in nood is er geen geld, geen regie, geen bescherming.

De inspecties zeggen het zwart op wit: zes jaar lang géén vooruitgang. Duizenden kinderen zijn de dupe. En ja, medewerkers werken zich kapot, maar zij kunnen het systeem niet redden zolang de politiek weigert verantwoordelijkheid te nemen.

Het is een ontluisterend beeld: de overheid, die zichzelf presenteert als hoeder van kwetsbaren, laat diezelfde kwetsbaren massaal vallen. Terwijl ministers pronken op internationale toppen en Kamerleden zich verliezen in symbooldebatten, groeien kinderen op in onveiligheid en wanhoop.

De politiek moet eindelijk de waarheid onder ogen zien: jeugdzorg kán niet functioneren zolang het ondergefinancierd en versnipperd blijft. Gemeenten zijn niet opgewassen tegen deze taak. Het rijk heeft zijn plicht verzaakt. En ondertussen betalen kinderen met hun jeugd, hun gezondheid, hun leven.

De vraag is: hoeveel rapporten zijn er nog nodig? Hoeveel kinderen moeten nog kapotgaan voordat de verantwoordelijken eindelijk opstappen of écht ingrijpen?