Schuldencrisis in Nederland: 1 op 3 armen zit financieel aan de grond

Dat zijn 163.000 Nederlanders die hun belastingen, zorgpremie of leningen niet meer kunnen betalen. Mensen die vastzitten in een moeras van betalingsachterstanden, boetes, terugvorderingen en schuldentrajecten. En dan hebben we het nog niet eens over de 1,2 miljoen Nederlanders die nét boven de armoedegrens leven – van wie ook tienduizenden kopje onder gaan.

Dit is een nationale schande.

De grootste veroorzaker van die schulden? De belastingdienst. Een overheid die zonder enige schaamte meer van haar burgers eist dan ze aankunnen, en die geen enkel mededogen toont als de rekening niet op tijd wordt betaald. Dan volgen er boetes. Rente. Aanmaningen. En voor je het weet sta je geregistreerd bij het BKR – als onbetrouwbaar, terwijl jij gewoon probeert te overleven.

Ook zorgpremies zijn een groot probleem. Wie zijn maandelijkse premie niet kan betalen, belandt razendsnel in het wanbetalerscircuit. Met torenhoge rekeningen en afsluitingsdreigingen tot gevolg. En dat allemaal in een land waar zorg ‘solidair’ en ‘voor iedereen toegankelijk’ zou zijn.

Dit systeem knevelt zijn eigen burgers.

De cijfers van het CBS laten ook zien dat terugvorderingen van toeslagen, boetes en studieschulden bijdragen aan deze schuldenspiraal. En we weten allemaal hoe dat gaat: de overheid maakt een fout met je huurtoeslag of kindgebonden budget, en jaren later word jij met duizenden euro’s terugvorderingen geconfronteerd.

Je bent slachtoffer, maar wordt behandeld als dader. De nachtmerrie van de Toeslagenaffaire is geen incident – het is een symptoom van een dieper systeemfalen. Een overheid die geld over de balk smijt in Den Haag en Brussel, maar genadeloos toeslaat als jij 27 euro teveel hebt ontvangen.

Dat de schuldenproblematiek nu verder escaleert, is geen toeval. Sinds de energiecrisis van 2021 zijn de prijzen voor gas, elektriciteit, boodschappen en vervoer geëxplodeerd. Miljoenen Nederlanders hebben hun spaargeld moeten opeten, hun levensstijl moeten afbouwen tot het minimale. Geen uitjes meer. Geen vlees op tafel. Soms zelfs geen verwarming in huis.

En wat deed de politiek? Die ging vergaderen, moraliseren en klimaatmaatregelen opleggen die alles nóg duurder maakten.

Het contrast is pijnlijk. Terwijl hardwerkende Nederlanders vechten om hun kinderen eten te geven, genieten de bovenlagen van belastingvoordelen, subsidies en uitzonderingsregels. Grote bedrijven hoeven nauwelijks iets af te dragen. Migranten krijgen voorrang bij schuldhulpverlening. En de gewone Nederlander? Die mag wachten. Betalen. En hopen dat hij niet de volgende toeslagenellende treft.

We leven in een land waar ‘eerlijke verdeling’ betekent dat de middenklasse uitgeknepen wordt en de onderklasse genegeerd.

Dit is het moment dat Nederland moet kiezen: blijven we een systeem in stand houden dat onze eigen burgers de afgrond in jaagt, of zetten we eindelijk de Nederlander weer op één?

Genoeg van miljarden naar klimaatwaanzin, ontwikkelingshulp of Brusselse potjes. Tijd voor directe lastenverlichting. Tijd voor échte schuldhulp – zonder stigma, zonder bureaucratie. En vooral: tijd voor een overheid die zich niet langer als schuldeiser gedraagt, maar als bondgenoot.