Telegraaf ontslaat Mick van Wely na chatbericht – publieke heksenjacht compleet

Wat is er aan de hand in dit land als iemand vanwege een chatgesprek maatschappelijk wordt geëxecuteerd?

In de nacht van 31 juli op 1 augustus stuurde Van Wely een paar pikante appjes naar een bron. Daarmee, zegt werkgever Mediahuis, heeft hij de “gedragscode” geschonden en “de reputatie van De Telegraaf geschaad”. Na ‘overleg’ is zijn arbeidsovereenkomst beëindigd. Ook mag hij niet meer aanschuiven bij Nieuws van de Dag, de talkshow die De Telegraaf samen met Talpa maakt.

De verklaring klinkt zwaar. Maar wie door de woorden heen kijkt, ziet dat hier een man wordt geslachtofferd voor iets dat in de kern niets met strafrecht of echte veiligheid te maken heeft.

Want laten we eerlijk zijn: als dit het nieuwe criterium is, kan half medialand vertrekken. Iedereen die ooit een misplaatste grap, een suggestieve opmerking of een flirterig berichtje heeft gestuurd, is dan vogelvrij. We hebben het hier niet over structureel machtsmisbruik of fysiek geweld. We hebben het over woorden. Over een digitale flirt.

Maar in de hysterische #MeToo-cultuur van nu geldt: context doet er niet toe, intentie doet er niet toe. Eén melding, één fout, en je carrière is voorbij.

Van Wely heeft fouten gemaakt, daarover geen discussie. Hij had beter moeten weten, zeker na eerdere incidenten. Maar de straf die hij nu krijgt – publiekelijk aan de schandpaal, baan kwijt, reputatie verwoest – staat totaal niet in verhouding tot wat er feitelijk is gebeurd.

Het is tekenend voor onze tijd. Waar vroeger een waarschuwing of interne berisping voldoende was, moet nu alles in de openbaarheid. Zodat iedereen kan meegenieten van de publieke vernedering. Een soort moderne variant van de middeleeuwse schandpaal. Alleen nu digitaal, en wereldwijd.

Deze zaak gaat allang niet meer alleen over Mick van Wely. Het laat zien hoe giftig de huidige mediacultuur is geworden:

Het resultaat: nul ruimte voor nuance. Nul ruimte voor herstel. Nul ruimte voor menselijkheid. Je bent niet schuldig tot het tegendeel bewezen is – je bént schuldig zodra het woord ‘grensoverschrijdend’ valt.

Wie vandaag nog denkt dat dit alleen anderen overkomt, vergist zich. Deze cultuur van publieke verbranding is besmettelijk. Vandaag is het Van Wely, morgen is het iemand die jij kent.

We hebben een samenleving nodig waarin fouten benoemd worden, ja – maar ook vergeven kunnen worden. Anders creëren we een wereld vol bange mensen, waarin niemand nog iets durft te zeggen of doen uit angst voor de digitale guillotine.

Mick van Wely is geen held. Maar hij is ook geen monster. Wat hier gebeurt, is buitenproportioneel. Een paar berichtjes leiden tot het einde van een carrière. Niet omdat het móet, maar omdat onze mediamaatschappij dat wil.

En zolang we dat normaal blijven vinden, zal deze heksenjacht doorgaan – tot er niets en niemand meer overblijft.