Vlissingen verzuipt in drugsgeweld: overheid kijkt machteloos toe

De recente dodelijke schietpartij in de Jumbo aan de Papegaaienburg is het zoveelste dieptepunt. De 44-jarige Thomas van Wanrooij, bekend als Tomasino, werd koelbloedig afgeknald tijdens wat volgens autoriteiten een ruzie tussen bekenden was. Maar of het nu gaat om drugs of een ruzie tussen woonwagenkampen: feit blijft dat er midden in een supermarkt iemand is doodgeschoten, terwijl doodsbange moeders en kinderen vluchtten voor hun leven. Hoe diep moet deze stad nog zinken voordat het stadsbestuur wakker wordt?

Burgemeester Bas van den Tillaar roept al maanden dat er ‘alles aan gedaan wordt’. Wat dat inhoudt, blijft onduidelijk, want de resultaten zijn letterlijk dodelijk slecht. Preventief fouilleren, veiligheidsrisicogebieden—leuke termen, maar het blijkt allemaal vooral symboolpolitiek. De waarheid is dat de burgemeester niet durft te zeggen waar het écht op staat: Vlissingen wordt geteisterd door een combinatie van drugsmaffia, multiculturele problematiek en een totaal gebrek aan daadkracht vanuit de overheid.

Neem nou de haven van Vlissingen-Oost. Iedereen weet al jaren dat drugssmokkelaars, uit Antwerpen en Rotterdam verdreven, massaal naar Vlissingen trekken. Havenmedewerkers worden benaderd met tienduizenden euro's voor hun toegangspasjes, maar de burgemeester houdt vooral trainingen en bijeenkomsten met mooie woorden. Intussen worden er partijen cocaïne van duizenden kilo’s onderschept. Dat zijn cijfers die je in Mexicaanse drugshavens verwacht, niet in een Zeeuwse badplaats.

Terwijl de criminelen vrij spel hebben, verschuilt het stadsbestuur zich achter loze kreten als ‘bewustwording’. Maar bewustwording lost niets op als kogels rondvliegen bij kinderfeestjes, vrouwen in benen geschoten worden en jonge mensen massaal in criminaliteit belanden. De cijfers spreken boekdelen: Vlissingse jongeren behoren tot de meest criminele van Nederland. Dit stadsbestuur heeft volledig gefaald.

Maar het ergste is misschien nog wel dat de autoriteiten niet eens openlijk durven toegeven wat iedereen op straat allang weet. De criminaliteit in Vlissingen heeft alles te maken met falend integratiebeleid, slappe politie-inzet en bestuurders die liever wegkijken uit angst voor het politiek incorrecte monster. De gewone Vlissinger zit intussen gevangen in een hel van angst en onzekerheid.

Het ergste van alles: deze ellende was voorspelbaar en vermijdbaar. Vlissingen is niet van de ene op de andere dag afgegleden naar drugsstad nummer één. Dit is jarenlang beleid geweest: wegkijken, halfzachte maatregelen nemen en vooral geen harde aanpak. Zo krijgen criminelen vrij spel.

Hoe moeilijk kan het zijn? De politie moet fors meer middelen krijgen. Havenarbeiders die benaderd worden moeten beschermd worden én strenger gecontroleerd. Maar nee, burgemeester Van den Tillaar blijft steken in halfzachte praatjes en buurtbijeenkomsten, terwijl zijn stad steeds verder afglijdt. Het is de lafheid van bestuurders die zorgt dat criminelen zich veilig voelen en burgers vogelvrij zijn.

Vlissingen heeft geen zachte praatjes nodig, maar een harde vuist. Directe politieacties, zerotolerancebeleid en structurele inzet van zwaarbewapende politie in de probleemwijken en de haven. Geen theekransjes meer in het gemeentehuis, maar kogelvrije vesten op straat. De burgemeester moet eindelijk eens zijn verantwoordelijkheid nemen en zijn rug recht houden tegenover drugscriminelen.

Want wie betaalt nu de prijs? De gewone burger die doodsbang naar de Jumbo moet, hopend dat hij niet tussen de kogels belandt. Dát is de realiteit in Vlissingen. En zolang de overheid blijft volhouden dat ‘alles onder controle’ is, zal het alleen maar erger worden.

Het wordt hoog tijd dat de inwoners van Vlissingen een bestuur krijgen dat zich realiseert dat drugscriminelen alleen stoppen als ze keihard worden aangepakt. Wie dat niet durft, moet plaatsmaken voor mensen die wél durven. Want Vlissingen verdient beter dan bestuurders die met samengeknepen billen staan toe te kijken hoe hun stad steeds verder wordt overgenomen door geweld en drugs.

Genoeg slappe praatjes: tijd voor harde actie. De burgers verdienen het.