Waarom het wél uitspreken nodig is: Islamisering van onze steden is realiteit

Wie door Rotterdam loopt, ziet het: de stad is in uiterlijk en sfeer volledig veranderd. Djellaba’s, hoofddoeken, nikabs, islamitische kledingcodes domineren het straatbeeld. Het zijn niet meer uitzonderingen, het is het nieuwe normaal geworden. Jongeren in boerka-achtige kleding, meisjes met designer-handtassen en zware make-up – alles zorgvuldig verborgen onder islamitische kleding. Geen integratie, maar segregatie. Geen aanpassing, maar overname.

En nee, dat zeg je niet zomaar. Dat zeg je omdat het wáár is.

Het is een vraag die Umar stelt en die ons allemaal zou moeten wakker schudden. Waarom zwijgen we? Waarom kijken we weg? Waarom spreken we niet uit dat het straatbeeld in grote delen van Nederland veranderd is in iets dat helemaal niets meer met onze cultuur te maken heeft?

Het antwoord is simpel: angst. Angst voor het label “racist”, “xenofoob”, “islamofoob”. Angst om gecanceld te worden, ontslagen te worden, op social media te worden vernietigd. De deugbrigade regeert, en het volk zwijgt. Zelfs politici – van wie je zou verwachten dat ze namens de burger opstaan – durven amper meer te benoemen wat iedereen ziet.

Maar dat zwijgen is precies waardoor we verliezen. Zolang we blijven doen alsof dit de normale gang van zaken is, blijft de islamisering verder oprukken. Geen enkele ideologie stopt vanzelf. Je moet haar begrenzen – en dat gebeurt niet met stilte.

Wat Ebru Umar zo scherp aanprikt, is dat het ongemak op straat een reflectie is van een dieper maatschappelijk probleem. Asociaal gedrag in het OV wordt niet gecorrigeerd. Niet omdat mensen het normaal vinden, maar omdat ze bang zijn. Bang voor escalatie, bang voor beschuldigingen. Maar ook hier geldt: wie zwijgt, stemt toe.

Umar laat zien dat terugduwen kán. Met vriendelijke, doch dwingende woorden. Gewoon, opstaan en zeggen wat je vindt. Daar begint het. Burgers moeten de ruimte terugclaimen die ze al veel te lang hebben opgegeven – uit angst, uit gemakzucht, uit lafheid. Want als niemand iets zegt, gebeurt er ook niets.

Het dieptepunt is dat op bestuurlijk en politiek niveau de islamisering niet alleen wordt genegeerd, maar actief wordt gefaciliteerd. Gemeenten die halal-vriendelijke zones creëren. Overheden die subsidies verstrekken aan islamitische organisaties met dubieuze ideologieën. Onderwijsinstellingen die islamitische feestdagen opnemen. Het zijn allemaal kleine stappen richting een samenleving waarin islamitische normen de boventoon gaan voeren.

En wie daar iets van zegt, wordt monddood gemaakt. Zelfs een rabbijn in Rotterdam die stelt dat hij zijn stad “terug wil zoals het dertig jaar geleden was”, durft het woord “islamisering” niet in de mond te nemen. Umar moet hem corrigeren. Dat zegt alles.

Dit land heeft vrijheid hoog in het vaandel staan – of had dat in elk geval. Maar vrijheid vraagt moed. De vrijheid om te zeggen wat je denkt, te benoemen wat je ziet, en op te staan tegen wie die vrijheid bedreigt. En precies dáár ligt de kern van de oproep van Ebru Umar.

De islamisering van het straatbeeld is geen “gevoel” of “perceptie” – het is feit. En feiten verdring je niet met politiek correcte slogans. Feiten benoem je. Feiten vecht je aan – als ze schadelijk zijn voor je cultuur, je vrijheid, je samenleving.