Afbeelding gemaakt met Shutterstock AI
Wachttijd bij UWV loopt op tot bijna twee jaar - zieke Nederlanders zakken door het ijs
De Nederlandse verzorgingsstaat kraakt in haar voegen.
Mensen die ziek of arbeidsongeschikt raken, moeten soms bijna twee jaar wachten op een medische beoordeling door het UWV.
In die tijd zakken ze financieel weg, verliezen hun baan en hun vertrouwen in de overheid.
De verhalen zijn mensonterend.
Een vrouw die chronisch ziek werd, vertelt dat ze liever had doorgewerkt - niet omdat ze kón, maar omdat het minder stress had gegeven dan vechten met het UWV.
“Het wachten, de onzekerheid en de papieren rompslomp... het geeft meer stress dan werk.”
Het is het gezicht van een bureaucratisch systeem dat niet meer draait om mensen, maar om regels.
Eén vrouw, duizenden slachtoffers
De vrouw - in het artikel van Nu.nl “Evelien” genoemd - raakte drie jaar geleden chronisch ziek.
Ze probeerde te blijven werken, maar moest zich uiteindelijk ziekmelden.
Toen ze een WIA-uitkering aanvroeg, kreeg ze na een kort gesprek te horen dat ze volgens het UWV nog twintig uur per week zou kunnen werken.
Een nieuw gesprek zat er niet in.
“Ik kan soms nog net boodschappen doen. En daarna ben ik dagenlang kapot,”
zegt ze.
Omdat haar uitkering op die fictieve “werkcapaciteit” is gebaseerd, verliest ze straks een deel van haar inkomen.
Bezwaar maken? Dat mag - maar de wachttijd is 21 maanden.
Tegen de tijd dat ze wordt gehoord, is de schade al aangericht.
De verzorgingsstaat zonder menselijkheid
Volgens UWV-verzekeringsarts Kevin de Decker voelen veel mensen zich “niet gehoord”.
Dat is zacht uitgedrukt.
De instanties die ooit bedoeld waren om mensen zekerheid te bieden, zien de mens niet meer - alleen nog protocollen.
De verzekeringsarts zegt letterlijk dat zaken als boodschappen doen of zorgen voor een kind “niet zijn verzekerd”, en dus geen rol mogen spelen bij de beoordeling van iemands belastbaarheid.
Een regel is een regel, menselijkheid is bijzaak.
🟦 DDS laat zien wat de rest van de media vaak verdoezelt: Nederland heeft een systeem gebouwd dat zieken wantrouwt in plaats van helpt.
👉 Steun ons via https://dds.backme.org of doneer direct naar NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media.
Een systeem dat zichzelf wurgt
De wachttijden bij het UWV zijn niet incidenteel, maar structureel.
De instantie kampt met een tekort aan artsen, eindeloze wetgeving en tegenstrijdige politieke opdrachten.
- 100.000 mensen staan nu al in de wachtrij voor een beoordeling.
- In 2030 kunnen dat er 200.000 zijn.
Het UWV zegt zelf dat het niet meer uitvoerbaar is.
Nieuwe verzekeringsartsen zijn schaars, terwijl tientallen ouderen met pensioen gaan.
Door nieuwe regels tegen schijnzelfstandigheid mocht het UWV bovendien niet langer samenwerken met zelfstandige artsen.
Het resultaat? Een systeem dat zichzelf vastreguleert tot stilstand.
“We zijn bureaucratie aan het besturen”
Socioloog en hoogleraar Femke Roosma noemt het treffend:
“De verzorgingsstaat kijkt niet meer naar mensen, maar naar regels. We zijn bureaucratie aan het besturen.”
Ze wijst erop dat Nederlanders zo bang zijn dat iemand iets ‘te veel krijgt’, dat er een woud aan controles is ontstaan.
Het gevolg: iedereen krijgt te weinig, maar alles is “eerlijk verdeeld.”
Een perverse vorm van gelijkheid waarin de mens ondergeschikt is aan het systeem.
De menselijke tol van wantrouwen
Voor mensen als Evelien betekent dit:
- Minder inkomen,
- Meer stress,
- En geen perspectief.
Wie ziek is, moet vechten tegen vermoeidheid, pijn én een overheid die hem niet gelooft.
De bureaucratie straft precies de groep die bescherming verdient.
🟥 DDS zegt het onomwonden: Nederland is een land geworden dat zijn zieken behandelt als verdachten.
👉 Steun onze onafhankelijke berichtgeving via https://dds.backme.org of doneer direct naar NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media.
Het UWV is het spiegelbeeld van falend Nederland
De wachtrijen bij het UWV zijn niet alleen een uitvoeringsprobleem - ze zijn symbool van een dieper systeemfalen.
Een land dat zegt voor zijn burgers te zorgen, maar ze in de praktijk laat wachten, afwijst en wantrouwt.
Een verzorgingsstaat die zijn menselijkheid kwijt is, is geen verzorgingsstaat meer.
Ze is een machine die draait op papier, niet op principes.
En zolang die machine niet wordt afgebroken en opnieuw gebouwd, zal elke “Evelien” dezelfde zin blijven uitspreken:
“Ziek zijn is zwaar. Maar vechten met het UWV is nog zwaarder.”
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten
Lees ook
Loading
