Realisme in Alaska: vredesdeal kan Oekraïne-oorlog stoppen

Dat klinkt hard – maar het is ook de realiteit. Die gebieden zijn al jaren in Russische handen, en militair terugwinnen is vrijwel onmogelijk. Elke poging om dat toch te doen, kost tienduizenden levens, verwoest steden en jaagt miljoenen mensen verder in armoede.

Vrede betekent dat de loopgraven leeg raken, dat bombardementen stoppen en dat de overgebleven delen van Oekraïne weer kunnen opbouwen. Het alternatief is nog jaren bloedvergieten zonder resultaat.

De Alaska-top is geen symbolisch fotomoment. Trump heeft Poetin een harde deadline gegeven: vóór 8 augustus moesten er serieuze stappen richting vrede zijn, anders zouden zwaardere sancties volgen. Tegelijk houdt hij de deur open voor onderhandelingen.

Alaska is strategisch gekozen: dicht bij Rusland, veilig voor Poetin (wegens zijn ICC-arrestatiebevel) en symbolisch als brug tussen Oost en West. Het is een plek waar zonder afleiding van diplomatieke showpolitiek direct over de kern kan worden gesproken.

Volgens bronnen dicht bij de onderhandelingen ligt er een ruil op tafel: Rusland houdt de gebieden die het nu in handen heeft, in ruil voor een volledig staakt-het-vuren, internationale garanties voor Oekraïense veiligheid en de opheffing van bepaalde sancties.

Voor Oekraïne is dat pijnlijk. Maar het alternatief is nóg jaren oorlog, verlies van meer gebied en miljoenen extra slachtoffers. In de praktijk is het accepteren van een nieuw status quo vaak de enige weg naar een duurzame wapenstilstand.

In Brussel en de Nederlandse kartelmedia zal deze insteek worden afgeschilderd als “capitulatie” of “verraad”. Maar dat is puur omdat hun macht en narratief afhankelijk zijn van een voortdurende oorlog. Voor hen is diplomatie alleen acceptabel als zij het organiseren, liefst jarenlang zonder uitkomst.

Trump laat zien dat het anders kan: snelle, directe gesprekken, duidelijke voorwaarden, en een concreet pad naar het beëindigen van het bloedvergieten. Dáár zouden normale regeringen blij mee moeten zijn.

Er zijn momenten waarop je moet kiezen: blijven vechten om onbereikbare doelen, of de pijn slikken en levens redden. De Alaska-top is zo’n moment. Wie vrede wil, moet bereid zijn concessies te doen. Oekraïne zal delen van zijn grondgebied verliezen – maar het zal ook iets terugkrijgen dat onbetaalbaar is: het recht om in leven te blijven.