Geen bewijs voor Iraanse kernbom – Israël liegt, VS kijkt weg

Het is Irak 2003 all over again.

Er is geen atoomprogramma voor militaire doeleinden. Geen verrijking tot 90%. Geen wapenonderdelen. Geen raketkoppen. Geen ondergrondse testlocaties. Alleen: propaganda van Israël en ideologische fixatie in Washington.

Israëlisch premier Netanyahu heeft herhaaldelijk geroepen dat Iran “gevaarlijk dicht” bij een kernwapen is. Maar wat blijkt? Zelfs Amerikaanse inlichtingendiensten waren niet overtuigd van die claim. En de IAEA – de enige instantie die hier echt toezicht op houdt – zegt dat er geen bewijs is voor een systematische poging van Iran om nucleaire wapens te bouwen.

Maar wat doet Israël? Het bombardeert erop los en wil dat Amerika lekker meedoet. En het Westen? Dat laat het gebeuren. Sterker nog, dat moedigt het aan.

Sinds 2003 roepen Tel Aviv en Washington al dat Iran "binnen een jaar" een kernbom heeft. Iedere keer opnieuw. Iedere keer fout. Inmiddels zijn we 20 jaar verder, en Iran heeft nog steeds géén kernwapen – maar wél een heleboel sancties, isolatie, sabotage en nu: bommen op zijn grondgebied.

Wat ook uit de verklaringen van de IAEA blijkt: Iran had aangegeven bereid te zijn om de verrijkingsgraad terug te schroeven, uranium af te voeren en zich weer aan een deal te houden. Maar wie heeft die kans verprutst? Juist: het Westen. Door niet te onderhandelen, maar te dreigen. En nu ligt het diplomatieke kanaal in puin – letterlijk en figuurlijk.

Israël heeft het diplomatieke proces opgeblazen, net als de infrastructuur in Isfahan. En dat alles onder het mom van “zelfverdediging” tegen een kernwapen dat niet bestaat.

Het is doodeng. Terwijl Iran géén bom bouwt, beginnen Israël en de VS een oorlog die de hele regio in brand kan zetten. En het publiek wordt weer klaargestoomd voor de zoveelste interventie op basis van niets dan geruchten, inschattingen en doorgeslagen dreigingsretoriek.

De waarheid is simpel: als Iran echt een kernwapen wilde, dan had het die allang gehad. Wat ze wilden, was erkenning, stabiliteit en economische ruimte. Wat ze kregen: bombardementen, sabotage en leugens.

Hoe vaak moeten we dit nog meemaken voordat iemand in het Westen zegt: genoeg is genoeg?