Indonesië straft homoseksualiteit met stokslagen in publieke executie

Het is 2025, maar in delen van de wereld worden mensen nog steeds publiekelijk mishandeld door de overheid om wie ze zijn. Atjeh, de enige provincie van Indonesië waar de sharia volledig geldt, is het toonbeeld van deze middeleeuwse religiedictatuur.

De zaak begon in april, toen voorbijgangers de mannen in een openbaar park een toilet in zagen gaan. De lokale shariapolitie – jawel, een officiële islamitische knokploeg – brak de deur open en vond het tweetal knuffelend en zoenend.

In een normale rechtsstaat zou dit hooguit leiden tot een schouderophalen. In Atjeh leidt het tot een gesloten proces, een veroordeling, en een lijfstraf die in het openbaar wordt uitgevoerd. Vernedering en geweld als straf, toegejuicht door een menigte – dat is de bedoeling.

Atjeh kreeg deze islamitische wetten na de verwoestende tsunami van 2004. In ruil voor vrede na een decennialange separatistische strijd gaf Jakarta de regio verregaande autonomie – inclusief het recht om de sharia in te voeren.

Sindsdien is er een compleet systeem van islamitische rechtbanken, eigen shariapolitie en lijfstraffen. Het gaat niet alleen om homoseksualiteit, maar ook om:

Allemaal strafbaar, allemaal reden voor openbare geseling. Vorig jaar alleen al werden 135 mensen zo bestraft, volgens Amnesty International.

Wat hier gebeurt, laat zien wat sharia in de praktijk betekent: geen rechtstaat, geen individuele vrijheid, maar islamitische regels boven menselijkheid. Wie zegt dat dit alleen in verre landen speelt, vergist zich. De ideologie die dit legitimeert, wordt ook in Europa door extremisten verdedigd – vaak onder het mom van “culturele diversiteit” en “respect voor religie”.

Respect voor religie mag nooit betekenen dat we geweld en vernedering goedpraten. Een samenleving die stokslagen geeft voor liefde is niet vooruitstrevend, maar gevaarlijk achterlijk.

In de westerse diplomatie wordt over dit soort zaken vaak gezwegen. Men wil “de relatie met Indonesië goed houden” vanwege handel en geopolitiek. Maar elke keer dat we zwijgen, geven we een signaal: dit is blijkbaar acceptabel.

En laten we eerlijk zijn: het zijn juist deze waarden – individuele vrijheid, lichamelijke integriteit, gelijke rechten – die we zouden moeten verdedigen.

We mogen dit niet zien als “hun cultuur” of “hun wetten”. Lijfstraffen voor liefde zijn pure onderdrukking. Ze horen niet thuis in een beschaafde wereld, en al helemaal niet in een wereld die zich in VN-vergaderingen druk maakt over mensenrechten.

Atjeh laat zien wat er gebeurt als islam en wet samensmelten: vrijheid verdwijnt, angst regeert, en de menselijkheid sterft af. Daar moeten wij – hier en overal – keihard tegen blijven ingaan.