Tulsi Gabbard toont horror van Hiroshima – DDS trekt de échte conclusie

“Wat ik zag, de verhalen die ik hoorde, en de hartverscheurende droefenis die daar nog altijd heerst, blijven me voor altijd bij,” schreef ze op X. Geen politieke verklaring. Geen excuses. Maar wel een duidelijk gebaar: er moet aandacht komen voor wat daar gebeurde.

En dat is goed. Dat is noodzakelijk. Maar het gaat verder. Want als wij écht de balans opmaken, dan kunnen we niet anders concluderen: Hiroshima en Nagasaki waren geen militaire noodzaak. Het waren machtsdemonstraties aan het adres van de Sovjet-Unie – met honderdduizenden onschuldige burgers als slachtoffer.

Officieel hield Washington decennialang vol dat de bommen ‘nodig’ waren om Japan tot overgave te dwingen en zo “levens te sparen”. Maar dat is klinkklare onzin – en dat wist men in 1945 al.

Niemand minder dan Dwight D. Eisenhower – generaal én latere president – zei het zelf:

De feiten liegen er niet om. De Japanse keizerlijke regering had al diplomatieke signalen uitgezonden dat ze wilden capituleren, zolang de keizer mocht blijven. De VS weigerde. En besloot in plaats daarvan twee atoombommen te werpen – één op Hiroshima, en drie dagen later nóg één op Nagasaki.

Waarom twee? Omdat één bom niet genoeg effect had voor Moskou.

De ware boodschap van Hiroshima was niet bedoeld voor Tokio, maar voor Moskou. De VS had met Manhattan Project een monsterlijk wapen gecreëerd – en wilde de wereld laten zien dat zij de onbetwiste supermacht waren.

Het ging om geopolitiek, om dominantie, om intimidatie.

In plaats van onderhandelen koos men voor vernietiging. In plaats van vrede, voor angst. Hiroshima was het startsein van een Koude Oorlog, niet het slotakkoord van de Tweede Wereldoorlog.

Wat Tulsi Gabbard in Hiroshima zag – het onmenselijke lijden, de zwartgeblakerde lichamen, de gesmolten gezichten van kinderen – was het gevolg van een bewuste politieke beslissing. En dat moet worden uitgesproken. Niet alleen door Gabbard, maar door ons. Door iedereen die wél de waarheid onder ogen durft te zien.

Het is goed dat Tulsi Gabbard Hiroshima bezoekt. Het is goed dat ze het leed benoemt. Maar nu is het tijd voor een moreel oordeel. DDS doet dat wél:

De nucleaire aanvallen op Hiroshima en Nagasaki waren geen tragische noodzaak. Ze waren opzettelijke, cynische, geopolitieke executies van onschuldige burgers – puur om indruk te maken op de Sovjet-Unie.

Noem het wat het is: een oorlogsmisdaad van ongekende schaal.

We eren de slachtoffers pas echt als we ophouden met het goedpraten van hun dood. Geen enkele stad verdient wat Hiroshima en Nagasaki overkwam. Geen enkel kind, geen enkele moeder, geen enkele burger mag ooit opnieuw worden opgeofferd aan het altaar van geopolitieke spierballentaal.

DDS zal altijd de kant van waarheid en moraal kiezen – ook als het indruist tegen het dominante narratief van de “goede” winnaars van de geschiedenis. Want alleen wie de waarheid durft te zeggen over het verleden, voorkomt dat het zich herhaalt.

Tulsi Gabbard heeft een deur geopend. Nu moeten anderen hem doorstappen. De Verenigde Staten moeten niet alleen erkennen wat er gebeurde – ze moeten het verantwoorden. En de rest van de wereld, inclusief Nederland, moet eindelijk ophouden met het napraten van leugens die genocide vergoelijken.

Nooit meer Hiroshima. Nooit meer Nagasaki. Nooit meer zwijgen.