Van progressief tot psychopathisch: gestoorde Democraat Jay Jones fantaseert over geweld

De aanleiding? De dood van de 90-jarige Joe Johnson Jr., een gematigde Democraat die jarenlang met fatsoen in de politiek stond. Terwijl Republikeinen als House Speaker Todd Gilbert hem eer bewezen, besloot Jay Jones een ander soort boodschap te delen. In een sms aan Coyner schreef hij: “Als die kerels vóór mij sterven, ga ik naar hun begrafenis om op hun graf te plassen.”

Alsof dat nog niet ziek genoeg was, volgde een tweede bericht: “Drie mensen, twee kogels. Gilbert, Hitler en Pol Pot. Gilbert krijgt twee kogels in zijn hoofd.” Coyner probeerde hem tot kalmte te brengen: “Jay. Stop alsjeblieft.” Zijn antwoord? Een laconiek: “Haha. Oké, oké.” Dát is dus de toon van een man die nu procureur-generaal van Virginia wil worden.

Alsof die teksten nog niet genoeg zeiden, belde Jones later persoonlijk met Coyner. Volgens een getuige die het gesprek hoorde, ging hij nóg verder. Jones beweerde dat politici pas veranderen “wanneer ze persoonlijk pijn voelen”. En hij voegde eraan toe: “Ik wou dat Jennifer Gilbert haar kind in haar armen zag sterven, zodat Todd zijn standpunten zou heroverwegen.”

Lees dat nog eens. Dit is geen politiek debat. Dit is sadistische retoriek, uitgesproken door een man die zich in de publieke arena begeeft. Coyner verbrak het gesprek en stuurde hem een duidelijke waarschuwing: “Het is niet oké om te praten over het verwensen van de dood van iemands kinderen.” Jones’ antwoord? Geen ontkenning. Geen spijt. Alleen bevestiging: “Ja, ik heb je dit eerder gezegd. Alleen wanneer mensen zelf pijn ervaren, veranderen ze van beleid.”

De reacties logen er niet om. Coyner noemde zijn uitlatingen “niet alleen verontrustend, maar diskwalificerend voor iedereen die een openbaar ambt ambieert.” Republikeins afgevaardigde Geary Higgins voegde eraan toe: “Democraten blijven gewelddadige retoriek opvoeren die mensen in gevaar brengt.” Abigail Spanberger, Democratisch gouverneurskandidaat, kon ook niet zwijgen: “Ik heb Jay laten weten hoe walgelijk ik zijn opmerkingen vind.”

Na dagenlange stilte kwam Jones met een verklaring die klonk als iets dat zijn campagneteam met tegenzin had goedgekeurd: “Zoals iedereen heb ik wel eens berichten gestuurd waar ik spijt van heb, en ik geloof dat gewelddadige retoriek geen plaats heeft in onze politiek.” Klinkt berouwvol? Wacht even. In dezelfde adem beweerde hij dat de publicatie deel uitmaakte van een “door Trump aangestuurde lastercampagne”: “Jason Miyares laat Trump-media mijn karakter aanvallen om zijn wanhopige campagne te redden.” Dat is de standaardreflex van de hedendaagse Democraat: betrapt op onfatsoen, dan maar wijzen naar Trump.

Dit gaat niet meer over partijpolitiek. Dit gaat over karakter, oordeel en morele geschiktheid. Een man die praat over “twee kogels in het hoofd” van zijn politieke tegenstanders, en over het “zien sterven van iemands kind”, hoort niet in de buurt van macht – laat staan met de titel Attorney General.

Een samenleving die zulke uitbarstingen wegwuift als “onhandige uitspraken”, is bezig haar morele kompas te verliezen. Jay Jones heeft zijn gezicht laten zien. Niet als leider, maar als een man die in zijn woede genot vindt.