VS ontslaat transgender militairen – eindelijk helder beleid

En wie het wil of niet: transgenderisme wordt door de medische wereld nog altijd geklasseerd als een psychologisch fenomeen. Niet voor niets zijn langdurige hormoonbehandelingen, operaties en psychische begeleiding standaardonderdeel van de transitie. Dat zijn geen kenmerken die passen bij iemand die onder hoogspanning geopereerd moet worden in oorlogsgebieden.

President Donald Trump ondertekende begin dit jaar een reeks decreten waarmee hij genderideologie uit de Amerikaanse overheid verwijdert. Eén daarvan betreft de strijdkrachten. Daarin wordt gesteld dat er twee geslachten zijn – man en vrouw – en dat Defensie geen plaats is voor ideologische vervaging van die biologische realiteit.

Een week later volgde het ‘Prioritizing Military Excellence and Readiness’-decreet, waarmee transgender personen uitgesloten worden van dienst in het leger. De reden? Fysieke, medische en mentale beperkingen die strijdig zijn met operationele inzetbaarheid.

En dat is geen “discriminatie”, dat is militaire logica. De strijdkrachten zijn er niet om gevoeligheden te koesteren, maar om te functioneren. Een soldaat moet inzetbaar zijn – fysiek én mentaal. Een krijgsmacht die zich laat gijzelen door politieke correctheid verliest haar kracht.

In de media wemelt het inmiddels van de emotionele reportages over kolonel Bree Fram en andere transgender militairen die nu hun post moeten verlaten. We lezen over tranen, e-mails, persoonlijke worstelingen, en ja – dat is allemaal menselijk. Maar het individuele sentiment verandert niets aan de structurele vraag: is dit goed beleid?

En het antwoord is: ja. Geen enkele organisatie die zo afhankelijk is van discipline, fysieke paraatheid en absolute helderheid in communicatie, kan functioneren als biologische feiten plaatsmaken voor persoonlijke gevoelens over identiteit. Genderideologie hoort niet thuis in een commandostructuur.

De vraag is simpel: moet een krijgsmacht functioneren op basis van objectieve inzetbaarheid, of op basis van subjectieve genderbeleving? En wie het laatste kiest, ondermijnt het eerste.

We hebben dit eerder gezien. In legers waar woke-ideologie ruimte krijgt, volgt chaos: soldaten die klagen over pronouns, trainingsprogramma’s met ‘inclusiviteitsmodules’, en interne spanning over wie zich door wie aangesproken voelt.

Wat de Amerikanen nu doen, is dus niets meer dan herstel van orde en prioriteit. De strijdkrachten zijn geen genderkliniek. Ze zijn geen pride-parade in camouflage. Ze zijn het laatste bastion van functionerende discipline.

Laat dit een voorbeeld zijn voor Nederland. Ook hier infiltreren ideologische overtuigingen Defensie. Genderambassadeurs, regenboogbeleid, “inclusieve gevechtseenheden” – het zijn allemaal signalen dat de focus afglijdt van waar het écht om draait: paraatheid, kracht, efficiëntie en eenduidigheid.

Juist in een tijd van oorlogsdreiging, cyberaanvallen, hybride conflicten en NAVO-spanning is het van levensbelang dat het leger wordt geleid door feiten, niet door gevoelens.