Knettergek: Nederland boycot Songfestival om Israël! AvroTros offert cultuur op voor politiek activisme

Voor het eerst in 24 jaar schittert Nederland door afwezigheid. Niet omdat we geen talent hebben, niet omdat het geld op is, maar omdat de directie van AvroTros en de NPO zich moreel verheven voelen boven de rest. Ze sluiten zich aan bij een clubje van de gebruikelijke anti-Israëlische verdachten in Europa: Spanje, Slovenië en Ierland. België twijfelt nog.

Het is de totale politisering van kunst en cultuur. Als we deze lijn doortrekken, kunnen we nergens meer aan meedoen. Maar die consequentie trekt men in Hilversum natuurlijk niet; het gaat puur om het signaal.

AvroTros-directeur Taco Zimmerman probeert het besluit te verkopen met wollige taal over "publieke waarden". "Wij kiezen vóór de kernwaarden van AvroTros en hebben als publieke omroep de verantwoordelijkheid om aan deze waarden trouw te blijven," aldus Zimmerman.

Wat een onzin. De kernwaarde van een omroep is programma's maken voor het publiek. Het publiek wil het Songfestival zien, geen politiek pamflet. De omroep noemt het "menselijke leed in Gaza" en "onderdrukking van de persvrijheid" als redenen. Dat is selectieve verontwaardiging van de bovenste plank. Waar was de boycot toen Azerbeidzjan meedeed terwijl ze Armeniërs uitmoordden? Waar is de boycot tegen landen met dubieuze mensenrechtenrecords die elk jaar vrolijk hun puntjes uitdelen? Die is er niet. Alleen bij de Joodse staat trekken ze in Hilversum een grens.

De organisatie van het Songfestival, de EBU, heeft donderdag besloten dat Israël in 2026 gewoon welkom is. Ze hebben zelfs maatregelen aangekondigd om "politieke inmenging" (waar Nederland vorig jaar over klaagde na het gedoe met Joost Klein) te voorkomen. Maar voor AvroTros is het niet genoeg. Ze willen hun zin doordrijven.

Het resultaat is dat Nederland zichzelf isoleert. We staan aan de zijlijn te mokken, terwijl de rest van Europa straks gewoon feestviert. Cornald Maas, de man die ademt voor het Songfestival, reageert diplomatiek maar de teleurstelling druipt ervan af. "Cultuur verbindt bij uitstek veel mensen. En dat is waar voor mij normaal gesproken ook het Songfestival voor staat," zegt Maas. Hij vindt het "nogal jammer". Dat is het understatement van het jaar. Het is een schande. Jonge talenten wordt een springplank ontnomen omdat een paar bestuurders in een ivoren toren politiek willen bedrijven.

Als we toestaan dat politieke conflicten bepalen wie er wel en niet mag zingen, is het einde van het Songfestival in zicht. Vandaag is het Israël, morgen is het een ander land dat niet in het straatje van D66 of GroenLinks past.

Het Songfestival is opgericht na de Tweede Wereldoorlog om een verscheurd continent te helen door middel van muziek. Door nu weg te blijven, doet AvroTros precies het tegenovergestelde: ze importeren het conflict en creëren verdeeldheid.

De conclusie is simpel: er is geen Nederlandse inzending, er is geen winnaar van de selectie, er is helemaal niets. AvroTros zendt het festival in 2026 niet eens uit (dat mag de NPO zelf regelen). Het is een trieste dag voor de cultuur en een overwinning voor de zuurpruimen. AvroTros heeft het feestje verpest, en de Nederlandse kijker betaalt de prijs voor hun misplaatste morele superioriteit.